Berghut in Parque Natural de Redes

Zo, na een dagje disconnecten (geen telefoon- of wifisignaal bovenop de berg) zijn we weer in de lucht. En ben ik de volgers natuurlijk een blogje verschuldigd! We zijn gisteren vroeg vertrokken vanuit de mooie accommodatie in La Focella, we moesten namelijk de “taxi” halen in Bezanes. Om 08:10 uur zaten we dan ook in de auto. Onderweg kwamen we nog langs een aantal meren en omdat het windstil was, leverde dat nog best een mooi plaatje op, ondanks dat het nog steeds een beetje grijs weer was.

Aangekomen in Bezanes moesten we wachten op de “taxi”. Dat bleek uiteindelijk Rafa die met zijn Nissan Patrol 6 mensen 11km de berg op bracht richting de berghut, waar we die nacht zouden slapen. Het betroffen naast ons, twee Spanjaarden, die van boven direct weer naar beneden liepen en twee dames op leeftijd uit Venezuela, die eerst nog 3km verder naar boven en weer terug liepen alvorens de tocht van 11km weer naar beneden te lopen. Respect hoor, het waren van zeker 70+. Rafa kletste overigens aan een stuk door over de omgeving en haar flora en fauna.

Het plekje van de berghut was een erg idyllisch plekje, op een soort weide omringd door bergen.De kamer was alsof we teruggingen naar de jaren '70, maar het ademde allemaal gezelligheid uit. 

Koeien en paarden, voorzien van bellen, liepen grazend door de weiden. Ook wij liepen 3km verder omhoog, om daar langs de rivier te genieten van de zon die was doorgekomen en het adembenemende uitzicht: Bergen, groene weiden, koeien met bellen, blauwe lucht en een kabbelend beekje. Heerlijk! 

Bij terugkomst bij de berghut was onze kamer klaar. Om 20 uur (!!! – heel normaal hier, is zelfs nog wat vroeg) was het diner. We waren inmiddels in gesprek geraakt met 2 oudere Spaanse stellen, waarvan er één van origine Duits was. Dus in een mengeling van Duits, Spaans en Engels konden we ons prima redden en zo zaten we aan een lange tafel aan het diner: kippensoep vooraf, kippenbouten met friet als hoofdgerecht en yoghurt als toetje. Aansluitend gingen we naar de gezamenlijke woonkamer en dronken we nog gezellig wijn met onze nieuwe “vrienden”. Heel gezellig! En vanmorgen troffen we ze weer bij het ontbijt aan dezelfde lange tafel. Met een beetje hoofdpijn, wat toe te schrijven was aan de kwaliteit of de hoeveelheid wijn. Daar ben ik nog niet helemaal over uit.

Er bleek een soort evenement te zijn dit weekend voor wandelaars en er werden zo’n 100 mensen verwacht. Van de organisator, een meneer van 80+ kregen we ook een sjaaltje met logo en Asturisch kruis als gift en door de eigenaar van de berghut werden we van harte uitgenodigd om deel te nemen aan het evenement en een nachtje langer te blijven. Supervriendelijk waren ze allemaal! Maar we moesten echt verder, want we moesten nog 11km de berg af wandelen en vanavond staat er een kookworkshop op het programma.

Na een praatje in het Spaans / Frans met de oude meneer die het evenement organiseerde (en die nog wel een uur langer had willen kletsen), zijn we toch aan de tocht begonnen. De meneer drukte ons nog op het hart om rustig aan te doen en vooral niet te vergeten om te genieten van het uitzicht. We werden vanzelfsprekend uitgezwaaid door de Spaanse dames die ons "buen camino" wensten! En uiteraard hadden we het sjaaltje aan de tas gebonden.  De bidon konden we onderweg bijvullen met bronwater uit de bergen. Het was echt een hele leuke ervaring.

Het weer is overigens compleet omgeslagen: we zitten in korte broek en T-shirt met zere benen van de inspanning in de schaduw met 23 graden heerlijk buiten op het terras met een koud drankje terwijl de roofvogels boven ons hoofd vliegen! En het lijkt erop dat de komende dagen dit weer blijft aanhouden, dus de korte broeken moeten uit de koffer komen. En er staat nog een hoop leuks op het programma!