Vlucht van Jabiru naar Arnhemland

Blog van 24 mei. 

Vanmorgen om 06:00 uur de wekker gezet zodat we om half 7 konden ontbijten bij het Crocodile hotel. Om iets over 7 reden we naar het vliegveld, vanaf waar we om 8 uur zouden vliegen. Wij dachten dat we er om 07:30 uur wel konden zijn en dan nog ruim op tijd zouden zijn. Zoals een goed Nederlander betaamd, waren we er dus om 07:15 uur. Geen mens te bekennen dus behalve iemand die zei dat “ze” wel zouden komen. We vlogen met Wakaduki air zoals Edwin het noemde. De echte naam was iets anders, maar feit was dat we om 08:00 uur nog geen teken hadden van een vliegtuig of piloot. Om 08:15 uur kwamen ze aankakken. 

Na een fotomomentje en het zoveelste proberen weg te slikken van mijn angst, gingen we er dan echt vandoor. Doodeng vond ik het. Zo’n klein vliegtuigje gaat echt alle kanten op en na een luchtzak was voor mij de ellende compleet. Lijkbleek en met koudzweet op armen en voorhoofd heb ik de vlucht uitgezeten. Wijze les voor de terugweg – even een pilletje nemen tegen wagen/vlucht/zeeziekte. Toen we eenmaal geland waren op het stuk gras wat de landingsbaan moest voorstellen, gingen gelukkig weer de raampjes open en kreeg ik voldoende zuurstof om weer bij zinnen te komen. Een beetje rillerig nog stapten we bij Ryan in de raamloze safariauto om naar de lodge te rijden. Na een korte rondleiding, een paar slokken water en een snelle sanitaire stop konden we meteen door met de eerste excursie. Geen tijd om even bij te komen.

De frisse lucht en het verse water waren gelukkig voldoende om weer op te laden voor de auto- en wandeltocht naar de diverse rotstekeningen van de inheemse bevolking, die soms tot 20.000 jaar oud waren en prachtig bewaard waren gebleven. Ryan had er prachtige verhalen bij, het was echt heel erg interessant. 

We leerden ook over “speer grass”, een soort gras wat scherpe punten heeft die als een speer in je lijf of shirt of haar of sok blijft zitten. Heel irritant spul.

Om 13:00 uur stond de lunch klaar: Thaise noedelsalade met kip en een bananengebakje als toetje. Tot 15 uur hadden we de tijd om even wat voor onszelf te doen, dus zijn we even lekker gaan afkoelen in het zwembad. Het is namelijk 35 graden hier. Daarna door naar de volgende excursie: dit keer iets meer klauteren en klimmen, maar wel weer mooie lessen over natuur, de werking van verschillende gewassen en de uitleg over rock art.

Om 18 uur was het programma voorbij en konden we aan ons welverdiende biertje / wijntje voordat we om 19 uur aan het 3-gangen menu konden beginnen. We hadden nog even een dingetje met betrekking tot het informeren van het thuisfront, want in onze reisbescheiden stond dat er WiFi beschikbaar was in de lodge en dat bleek niet het geval (was er wel, maar niet voor gasten). Aangezien we in the middle of nowhere zitten, is hier ook geen mobiele telefoonbereik en konden we het thuisfront dus niet informeren over ons wel en wee na de vlucht in het kleine vliegtuigje. We hebben wel vaker geen WiFi gehad, maar dan konden we vooraf de ouders informeren. Dat hadden we nu niet gedaan, dus er was even wat gedoe over, want we wilden niet dat onze ouders zich zorgen zouden maken. Gelukkig gaf de manager zijn mobiele telefoon zodat we in ieder geval de ouders even konden informeren dat het allemaal goed ging en dat we even een paar dagen uit de lucht waren.  Het wordt dan morgen ook maar een gekke verjaardag zonder contact met de buitenwereld op welke manier dan ook.

Morgen gaan we lekker het water op met Ryan, hij is onze persoonlijke gids deze 3 dagen. Kijken wat voor vogels ik nog kan spotten.