Dag 12: Kittilä – Rovaniemi (elandsafari)

Vannacht hebben we weer geslapen op een Park4Night plek, een hele mooie plek bij een meer en een vogelkijkhut. Vanmorgen waren we op tijd wakker en hebben we op een camping in de buurt even ons chemisch toilet geleegd. Toen zijn we nog even bij de vogelhut gaan kijken, waar we een flinke groep kramsvogels zagen. Altijd leuk!

We waren redelijk op tijd in Rovaniemi (de weg was gelukkig weer verhard) en wilden even kijken waar we ons vandaag en morgen moesten melden voor de excursies. Dat was midden in de stad en daar kon je met de camper lastig komen. Dus even gebeld of ze ons niet konden komen halen op de camping en dat was geen probleem. Ook weer opgelost.

Om 16 uur werden we opgehaald voor de Moose Safari. Een knappe Franse student die dit als bijbaantje had, bracht ons naar het eland-gebied waar onze gids woont. Leuk nog even wat Frans gepraat dus. Onderweg stopten we om even te kijken bij het zeearendennest. Het nest was helaas onbezet. Het vermoeden was dat het mannetje en het jong een week na het vrouwtje ook naar Afrika was gevlogen om te overwinteren. We waren echt in de middle of nowhere en even flitste door mijn hoofd dat als de knappe Fransoos slechte bedoelingen had, niemand ons daar in dat bos zou vinden, en we waarschijnlijk een lekkere snack voor de wolven zouden worden. En dat het laatste wat we gezien hadden, een leeg arendsnest was geweest.

Maar gelukkig gebeurde dat niet en werden we netjes afgeleverd bij onze gids. Deze was op zijn beurt net klaar met een andere excursie met een quad en stapte net uit de auto. Zijn buik kwam onder zijn shirt vandaan en zijn bouwvakkersdecolleté was niet te missen. Nooit een 2^e kans voor een 1^e indruk dacht ik nog (of hoe zei die ene boer uit BzV het ook alweer?!). Maar goed, veel tijd om daarbij stil te staan was er niet, want we moesten instappen en als het kon een beetje snel, want we moesten ook nog langs zijn hotel/camping voor een snack, want die was bij de prijs inbegrepen. Met 90 km/uur scheurde hij over de onverharde wegen met zijwegen in een gebied waar rendieren, vossen, en rendieren lopen. Ik checkte nog even mijn veiligheidsgordel en constateerde dat geen van de stoelen nog een hoofdsteun had. Ik constateerde ook dat de gids geen gordel om had en even schoot het door me heen dat een botsing met een rendier niet persé een van de onderwerpen was van mijn recente BHV cursus. De basis is echter hetzelfde: hulpdiensten inschakelen en eerst je eigen veiligheid, dan die van anderen, en dan die van het slachtoffer want die is toch al gewond. De snacks waren goed verzorgd maar glutenvrij was niet helemaal doorgekomen (of helemaal niet), dus ik hield het bij een drankje en was blij dat ik al even een goede uitsmijter had gegeten om 15 uur en ik nog een reepje bij me had. Hij liet ons nog even al zijn opgezette wilde dieren zien en na de snack en een sanitaire stop gingen we op pad.

We hadden nog ca. 1 uur daglicht, dus gespannen met de camera op schoot gingen we op zoek. Met het 4x4 busje scheurden we over de onverharde wegen, en gingen we paden in die ik niet eens wegen zou willen noemen. Om daar waar we echt niet verder konden zonder vast te komen zitten maar weer te keren, terwijl takken en stronken langs de lak van de auto schuurden. De gids was een norse man van weinig woorden met maar 1 doel: elanden spotten. Hij legde wel vooraf uit dat het de laatste excursie van het jaar was, omdat het elandenspotseizoen wel zo’n beetje over was. De beste tijd is augustus en als we niets zien, dan krijgen we de helft van ons geld terug. Toen we rond 19:45 uur niet voldoende licht meer hadden, ruimde ik mijn camera vast op: ik had er eerlijk gezegd ook een beetje een hard hoofd in gekregen. We zagen wel een spierwit baby rendiertje met zijn moeder, maar dat was het ook. Maar ondanks een aantal diepe zuchten en wat zenuwachtig gewrijf door zijn vettige haar, gaf de gids niet op: de verwarming ging op de hoogste stand, het raam ging open en de schijnwerper kwam erbij. Edwin zei nog dat voor ons de kachel niet zo hoog hoefde, maar dat werd afgedaan met een kort “ssssst!” (want elanden houden niet van pratende mensen). Met 1 hand aan het stuur en een met de schijnwerper naar buiten schijnend gingen we verder op zoek naar de eland. Ondertussen scheet ik achterin peuken, want ik was als de dood dat we met z’n allen in de schijnwerper naar een eland zaten te speuren in de berm en dat we er een over het hoofd zouden zien die midden op de weg stond. En hij had al eerder verteld dat hij al 3x een ongeluk had gehad met een rendier (en nog steeds geen gordel om..?). Daarnaast durfde ik na de duidelijke “ssssst!” eigenlijk helemaal niets meer te zeggen, dus wat moest ik dan doen als ik wel een eland zag in de schijnwerper (of op de weg)? Edwin maakte zich ondertussen ongerust dat ik achterin de auto met al dat gehobbel en gedraai inmiddels kotsmisselijk zou zijn, maar die durfde ook niets meer te zeggen.

In het laatste half uurtje zagen we uiteindelijk een vrouwtjeseland in het licht van de schijnwerper. 5 seconden, langer niet. Verder zagen we nog een laplanduil, die was wel heel erg gaaf.  Ergens in het bos op een kruispunt stond de Fransoos weer op ons te wachten en konden we weer overstappen in het andere busje en werden we weer veilig afgeleverd op de camping.

foto helaas niet van mezelf, maar van Wikipedia af gehaald

Nu, met een lekker koud biertje, moet de ervaring nog even landen. Hier zullen we het nog vaak over hebben denk ik, want het was weer een bijzondere ervaring.

Zo maar naar bed, want morgen in de ochtend hebben we een quad tour geboekt en moeten we in de middag nog even op bezoek bij de kerstman.