Gisteren
zijn we als een blok in slaap gevallen na ons berenavontuur. Vandaag stond er
een flinke wandeling op het programma: de kleine berenroute oftewel de Pieni
Karhunkierros. 12 kilometer lang en natuurlijk niet zo vlak als op de Veluwe.
De route heet overigens niet zo vanwege de kleine beren maar er is ook een
grote berenroute van 80km.
We
waren een beetje traag op gang gekomen vandaag dus we waren pas om 11:30 uur
bij de start van de kleine berenroute. We zagen al vrij snel dat er meer op het
idee gekomen waren: allemachtig wat druk! Geen doorkomen aan met een camper van
7,7m lang. Draaien en keren dus en uiteindelijk voor de ingang geparkeerd op
een soort van goedkope camping. Moesten we wel voor betalen, maar dan mochten
we wel douchen en overnachten. Nou, vooruit dan maar. Schoenen aan, juiste
kleding aan, heuptas goed gevuld met alle benodigdheden en op pad. Er waren meer
mensen op het idee gekomen, dus bij de 3 hangbruggen stagneerde het een beetje,
omdat daar maar 1 persoon tegelijk op mocht of je met 10 meter verschil op de
brug mocht lopen achter elkaar. Kortom: bij de eerste hangbrug hebben we dus
ca. een half uur in de file gestaan.
De
mooie route ging door een bos in herfstkleuren langs stroomversnellingen, een
diepe kloof, en een waterval. Het was flink klimmen en dalen, dus de spieren
hebben goed moeten werken. Onderweg waren vuurplaatsen, waar ons duidelijk werd
wat die mensen allemaal in hun zware rugzakken meezeulden. Drinken,
braadworsten (voor boven het vuur), ketchup en een hakbijl om het hout voor het
vuur ter plekke te hakken. Wij kwamen niet verder dan 2 bidons water en een
paar appeltjes en koekjes. De camera had ik in de camper gelaten, dat was me
toch net iets te veel om mee te slepen.
Onderweg
zag Edwin, onze vogelaar (?!), nog een waterspreeuw. In het voorjaar zagen we
deze (in Nederland) uiterst zeldzame vogel in het Geuldal en dacht ik dat het
een once-in-a-lifetime was, maar Edwin zag deze waterspreeuw lekker bezig in
een kabbelend beekje en herkende hem ook nog. Even bij staan kijken dus. Superleuk!
Tijdens een van de andere stops kwam een taigagaai steeds wel heel dichtbij. Kennelijk
zijn deze vogels nogal gewend aan mensen, want hij kwam op zijn gemakje een
stukje koek van mijn hand eten. En bleef gewoon zitten om de rest van de
kruimels ook op te peuzelen.Het
was een zware tocht, en de laatste 3 kilometer heb ik puur op karakter gedaan.
Zoals onze goede vriend Bert van W zou zeggen: tering, wat een ontbering!
Teruggekomen
op de “camping” hebben we de sleutel van de douche gehaald en heerlijk
uitbereid en lekker warm gedoucht. Omdat we daar niet wilden blijven
overnachten, zijn we even op zoek gegaan naar een wat betere camping, met WiFI
en een plek om ons chemisch toilet te legen, want die was na 6 dagen ook wel
een keer vol. Deze camping vonden we net na het kruisen van de poolcirkel in
een plaatsje genaamd Kemijärvi. Als kers op de taart kon je hier ook nog een
uurtje een privésauna huren dus dat hebben wij onze spieren maar even gegund.
Morgen
een dagje rustig aan, even wat boodschappen inslaan en tanken: we hoeven maar
een klein stukje te rijden naar de volgende locatie, waar we 2 nachten slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten