Vandaag lekker rustig aan gedaan en met veel tussenstops naar Kuusamo gereden. Daar hebben we een camping opgezocht die ons nogal deed denken aan de campings in Canada of Alaska. Tussen de verspreide bomen en met veelal houten voorzieningen. En geen WiFi. Maar wel weer aan een meer. Omdat we weg zouden gaan voor de berenexcursie, was het niet helemaal zeker dat we nog weer op dezelfde plek terug konden komen, want niemand kon natuurlijk zien dat onze plek gezet was. Wel hebben we met 5 graden even lekker buiten in het zonnetje geluncht en even lekker rustig aan gedaan tot we weg moesten naar de berenexcursie.
Op de weg daarnaartoe hadden we het bijna opgegeven. De
gravelweg, die volgens de dame van de excursie wel te doen was voor campers,
was dat eigenlijk niet vonden wij. En toen we ook nog eens verkeerd reden (zou
me niet verbazen als we al de grens van Rusland gepasseerd waren – niet tegen
mijn schoonmoeder zeggen), en midden in een bos moesten keren, waren we er
eigenlijk al klaar mee. Terug naar het laatste bordje waar we nog wisten waar
het goed ging dus en dan nog een laatste poging de andere kant op. En ja, daar
was het. Zonder schade of lekke band hadden we in ieder geval het meeting point
bereikt. Nu de gids nog. Het telefoonbereik werd inmiddels steeds minder hadden
we gemerkt toen we het bedrijf wilden bellen dat we het niet konden vinden, dus
drukte ik nog snel even onze sattelite communicator in de tas. Je weet maar
nooit in berengebied toch?
Anna, de gids, arriveerde en bracht ons nog wat verder het bos in, vanuit waar we nog zo’n 200m moesten lopen naar de hut. Hoewel er wel een slidersysteem was gemaakt en er ook vanaf rijstzakken gefotografeerd kon worden, was het toch net geen hutje van Han Bouwmeester zeg maar. Misschien moeten ze hem even inhuren voor een goede blik op de hut. Maar goed, dat mocht de pret niet drukken. In het logboek las ik dat er tot nu toe iedere dag 4 tot 5 beren gezien waren de afgelopen dagen en dat dat gisteren zelfs al 5 minuten na het voeren gebeurde. Om 16:30 uur was Anna klaar met voeren. Ze voert zalmafval, maar niet genoeg zodat de beren wel zelf ook nog aan de bak moeten, zeker zo vlak voor de winterslaap. De beren lieten behoorlijk op zich wachten en we dachten zelfs dat ze vervroegd in de winterslaap gegaan waren. Wel zagen we een aantal visarenden die over het gebied heen cirkelden en 2 sperwers die achter elkaar aan het aanvangen waren. Maar gelukkig liet om ca. 18:30 uur, in het laatste mooie zonlicht de eerste beer zich zien. Een mannetje, ca. 4 jaar. Net toen we dachten dat de dag daarmee gelukkig gered was, kwamen zo tegen de schemering nog 6 verschillende beren aanwaggelen. Want ze waren al flink aangekomen voor de winterslaap en waggelden daardoor nogal. Er zat een hele flinke bij. Die was 10 jaar, en op zijn volle gewicht. Omdat het licht snel achteruit ging en daarmee de ISO instelling flink omhoog, werden de foto’s er niet beter op en ben ik maar wat filmpjes gaan maken. Ook nog we zo leuk, wat bewegende beelden. Ik ben alleen bang dat die nog heel even op zich laten wachten, want veel WiFi zullen we de komende dagen niet hebben. Ik doe mijn best, maar met de hotspot van de telefoon krijg ik die echt niet allemaal geüpload.
Na deze geweldige ervaring (er zaten er soms wel 4 tegelijk voor de hut), moesten we weer terug. In het schemerdonker, over de gravelweg. En o ja, er kunnen beren, elanden, rendieren, wolven, herten en veelvraten en alles wat je verder kan bedenken, oversteken. En er is geen straatverlichting. Rustig aan dus. Aangekomen op de camping was “ons” plekje nog vrij. Dus snel in de kou (-1 graden Celcius inmiddels) de stroom aangesloten, de kachel aangemaakt en lekker met een drankje de beentjes omhoog gedaan. Want wat was het gaaf!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten