Armoede

We zijn nu in de Caprivi strip, in het uiterste noorden van Namibiē. Het gebied rondom Rundu, dat door de rivier gescheiden wordt van Angola, is arm. Heel arm. Hutjes van leem en riet en mensen die dagelijks kilometers moeten lopen voor een jerrycan met water. En dan het dagelijks terugkerende ritueel van het einde van de dag. Wassen in de rivier. Eerst de potten van het eten, dan de kleding en dan jezelf. En dan weer kilometers terug lopen.

Gelukkig zijn er wel scholen, maar die kunnen veel mensen niet betalen. Een kind een jaar lang naar school doen kostte tot voor kort 60 namibische dollar voor klas 1-6 en 120 namibische dollar voor klas 7-10. Dat is € 4,20 / € 8,40. Ze krijgen vanaf de vierde klas pas Engels, dan zijn veel kinderen helaas vaak al van school. Gelukkig is de regering nu zo ver dat onderwijs van klas 1-6 gratis is. En er zijn projecten om de mensen daar te helpen, voornamelijk opgezet vanuit Europa.

Wat ik wel bijzonder vind om te zien is dat de kindertjes allemaal zo blij zijn. Zij hebben geen idee hoe slecht hun situatie is en wat hun toekomstperspectief is. Ze vermaken zich uren met een leeg blikje cola waarmee ze op blote voeten in gravel voetballen. En ze zwemmen in de rivier en hebben heel veel plezier. En ze zwaaien vrolijk naar iedere auto die voorbij komt. Tja, en als je dan kijkt naar de kinderen in Nederland, die ruzie maken om wie er op de ipad of wii een spelletje mogen spelen en naar alle speelgoed wat ze hebben, mag je daar best wel even bij stil staan in Nederland. Dit was een typisch gevalletje van even goed met je neus op de feiten gedrukt worden.