City Tour Windhoek

Zaterdag hebben we nog een city tour door Windhoek gedaan. Er zit daar een flinke geschiedenis van apartheid en Duitse invloeden. Die Duitse invloeden zie je ook terug in namen op oude gebouwen, zoals Christus Kirche en Alte Feste. De gids leidde ons langs alle interessante gebouwen en vergezichten en legde ons de geschiedenis uit. Erg interessant. Ook het oude station met het buitenmuseum was leuk om te zien.

Daarna zijn we naar Katatura geweest. Een wijk waar destijds de zwarten naartoe gestuurd zijn door de blanken. Een hele grote wijk inmiddels waar honderdduizenden mensen wonen. Letterlijk betekent het 'de plek waar we niet willen wonen'. Daar hebben ze destijds ook wel tegen gevochten maar dat werd een bloederig einde en dus zijn ze met tegrnzin toch gegaan. De huizen in deze wijk zijn niet veel meer dan wat golfplaten en soms wat stenen huizen. Het is er voor blanken met een camera niet veilig en dus werd ons verzocht de tassen niet op schoot te houden. Er is in de wijk een zeer groot alcoholprobleem. Geschat wordt dat 1 op de 3 huizen in SoWeTo (South West Township) een illegale bar is. Door het alcoholmisbruik worden ook veel andere problemen veroorzaakt zoals huiselijk geweld, gevechten en aanrandingen en verkrachtingen.  Taxichauffeurs rijden als malloten zigzaggend door het verkeer, voor een groot deel onder invloed van alcohol.  Wat ons echter het meeste is  bijgebleven,  is dat hoe het huis er ook uit zag, de mensen waren allemaal tiptop gekleed en het meest bizarre was dat erontzettend dikke auto's voor de deur stonden. Nou ja, voor de deur... veel huizen hebben niet eens een deur. Dikke Audi's en BMW's, je snapt er niets van. Het idee daarachter is dat de meeste stammen die daar wonen van oudsher nomaden zijn en dus geen enkele waarde hechten aan een huis of de status die dat met zich meebrengt. Een auto (maar ook bijvoorbeeld smart phones) laten wel status zien en dus wordt daar mee gepocht, ookal is het grootste deel daarvan nog lang niet afbetaald. Heel apart om te zien.

Namibië's invloed op je lijf

Zowel geestelijk al lichamelijk doet Namibië een hoop voor je. Algemeen verruimt reizen je geest natuurlijk en je doet heel veel ervaringen op. Deze reis naar Nambië is echter wel een flinke aanslag op je lichaam:
- allereerst je haar. Omdat in al het water chloor zit, zie ik er de hele vakantie al uit als tante Sidonia met touw-haar. Gelukkig heb ik het lang laten groeien, dus kan het vast :-)
- dan je ogen. Mensen met lenzen adviseer ik niet op op vakantie te gaan naar Namibië in deze tijd van het jaar. Of je moet je bril op zetten. Vooral rondom Solitaire en Etosha is het zo'n stofbende dat ik blij was dat ik oogdruppels gehaald had.
- dan je neus. Veruit het grootste euvel van de vakantie voor zowel Edwin als mijzelf. Door de droogte en het stof en de dagen dat je met de airco aan in de auto zit, zijn onze neuzen zwaar geïrriteerd. Tot bloedens toe. Neusspray verzacht iets, maar we hebben er maar mee te dealen.
- dan je huid. Droog, droger, droogst. Iedere dag smeren heeft geen zin. Er zijn twee flessen bodylotion doorheen gegaan en onze huid is nog steeds droog. De huid heeft natuurlijk ook veel te verduren: zon, zonnebrand, chloor, deet (dat is ook rommel, zeg!), stof, etc.
- dan je voeten. De hele vakantie hebben we op slippers gelopen (behalve de hikings trails uiteraard). Dat betekent non-stop vieze voeten en droge voeten met of zonder kloven. Wassen en insmeren lijkt zinloos.
- tot slot en dat vullen jullie zelf maar in... Ik heb hier nog geen wc-papier gezien met meer dan 2 lagen. Schuurpapier waar je ook nog eens zo doorheen prikt. Wat zal ik blij zijn als we gewoon weer lekker 3-laags zacht wc-papier hebben thuis!

Maar..... Het was het allemaal meeeeeer dan waard. Wat een fantastisch land! Wat hebben we een hoop gedaan en wat hebben we veel gezien en wat hebben we veel mensen ontmoet!

Windhoek

Vandaag is onze laatste dag in Namibië. Omdat we pas om 22:00 uur vliegen, willen we de dag nog goed benutten. We hebben een city tour door Windhoek geboekt, de hoofdstad van Namibië. We zijn bij aankomst direct Windhoek uitgereden dus aan het begin van de vakantie hebben we er niets van meegekregen. Zonde, dus daar was nu mooi kans voor! Hopelijk doen we heel veel indrukken op en zijn we lekker moe, zodat we in het vliegtuig kunnen slapen.

Cheeta's en luipaarden in een opvangcentrum

Gisteren zijn we naar een opvangcentrum voor cheeta's en luipaarden geweest op een prachtig landgoed met allemaal wild. De cheeta's en luipaarden zitten in hele grote omheinde velden, met ruimte genoeg om te rennen en hun ding te doen. Overleven in het wild kunnen ze echter niet meer, dus worden ze twee keer per dag gevoerd met vers vlees. En daar mogen toeristen dan bij meekijken. Een soort van uitvergrote Beekse Bergen vonden we het, maar het leverde wel mooie plaatjes op. En zij gebruiken het geld dat de toeristen betalen voor het opvangcentrum.

Wij voelden ons zelf echt bofkonten omdat wij ze beiden in het wild in Etosha hebben gezien. Dat is namelijk veel leuker en veel spannender, vooral als je zelf rijdt! En dat is echt niet te vergelijken met de Beekse Bergen, dat is namelijk zo groot als een half keer Nederland.

Warm douchen op campings

Veel plekken waar we deze vakantie gestaan hebben, doen alles op zonne-energie. Slim, want er is hier altijd zon genoeg. Een warme douche wordt vaak geregeld door een houtkachel aan de andere kant van de muur.  Iemand maakt daarin een vuurtje en 10 minuten later heb je warm water. Heerlijk!

Vleis Paleis

Vanmiddag hebben we geluncht in Gobabis, een bruisend stadje. Naast heel veel speciaalzaken, tankstations, supermarkten en drankwinkels, zat daar ook het Vleis Paleis. Restaurant en take away (meeneem eten). Het was daar een drukte van jewelste dus onze theorie is dan vaak ' dan zal het daar wel goed zijn'. En niets was minder waar. Stampvol zat het (overigens geen blanke te bekennen, dus we staken een beetje witjes af) en het concept was: wijs het vlees aan wat je wilt (wildstoofpot, kip curry, braadworst, boerenworst, een spiesje of een karbonade en kies er salade, pasta, rijst of patat bij. Dat wordt dan klaargemaakt. Het vlees gaat op de braai waar een big mama achter staat, de rest wordt ook bereid. Zo had ik een spiesje en wildstoofpot met rijst en Edwin een worstje en karbonades met pastasalade. Drankje erbij en we waren omgerekend nog geen € 7,- kwijt. We zaten op plastic stoelen, aten aan plastic tafels met een bloemetjestafelkleed (plastic) en we aten met Wibra/Xenos bestek (zalmroze). En het was heerlijk!! Wat een belevenis weer.

Sporen om de tent

Vannacht hebben we in een tent geslapen. Best fris want het was vannacht slechts 10 graden, maar het dekbed was heerlijk warm en daarnaast hadden we nog een extra deken en we hadden we bedden tegen elkaar aan geschoven dus ik had mijn eigen straalkacheltje ook weer paraat. Al met al hebben we heerlijk geslapen en werden we vanmorgen wakker van een geweldig fluitconcert van diverse vogels.

Vannacht heb ik een hoop geluid om de tent gehoord, maar dat heeft me niet gestoord. Veel meer dan diverse soorten bokken en antilopen en wat pauwen en pumba's loopt hier niet rond. Toch zag ik vanmorgen dat er nog heel wat dieren om de tent gescharreld hadden. Misschien kwamen ze af op ons gesnurk haha!

Politiecontroles

Nog zoiets in Namibië en Botswana... Politiecontroles in allerlei soorten en maten. In de meeste gevallen echter een redelijke wassen neus. Vandaag weer drie op het kleine stukje van Maun naar Ghanzi. We zijn deze vakantie een keer of 10 voorbij zo'n post gekomen. Ze zijn in het kort in te delen in de volgende soorten:
1. De 'pfff, ik zit net lekker in de schaduw dus rijd alsjeblieft door' controles. Die zijn makkelijk een worden met een gebaar 'doorrijden' afgedaan.
2. De controles waar Edwin zijn rijbewijs moet laten zien en we aan moeten geven van waar naar waar we rijden.
3. De controles waarbij ons gevraagd wordt of we rauw vlees bij ons hebben (i.v.m. mond- en klauwzeer/BSE). Het antwoord is altijd nee en dat is voldoende; er wordt verder niets gecontroleerd. Dus ook niet als we beide koffers vol hadden zitten met een zojuist aangereden geit of koe of ezel...
4. De controles waarbij we met de auto door een vieze bak moeten rijden met een goedje erin en waarbij wijzelf ook met onze slippers in zo'n vies bakje moeten stappen. Komt me bekend voor van een aantal jaar geleden in Nederlnad. Vandaag werd daar een extra dimensie aan toegevoegd. ALLE schoenen die we bij ons hadden, moesten door dat vieze bakje. Dus ook die we in de koffer (die achter de andere koffer lag) hadden zitten. Dat duurt dan even... Tot grote frustratie van oom agent die vond dat we niet hard genoeg opschoten en een file veroorzaakten. Had hij nu maar naar het voorbeeld onder punt 1 gekeken...

Verder vandaag weinig gedaan. We hebben vanmorgen eerst uitgeslapen, uitgebreid ontbeten en zijn toen op ons dooie gemak, ezels ontwijkend, naar Ghanzi gereden.  Daar hebben we lekker in het zwembad gelegen (nog steeds 38 graden hier) en nu zitten we onder het genot van een drankje dichtbij de waterpoel waar de antilopen en gnoes langzaamaan wat gaan drinken. Zometeen eten we vlees van de game farm hier: we eten eland sirloin en eland potjie. Ben benieuwd! Prachtig plekje hier weer overigens, we slapen in een tent, lekker koel.  Ik hoop alleen wel dat straks die hagedis uit de tent weg is... :-(

Okavango delta

Vandaag stond een dagtocht naar de Okavango delta op de planning. We hadden 4,5 liter water bij ons, factor 50 zonnebrand, petten, camera's, een verrekijker en vooral veel goede zin. En wat een dag was het! Water en zonnebrand zijn beide zo goed als op en we zijn flink bijgekleurd (rood en bruin). Heerlijk om met 38 graden op het water de zijn.

De delta is een prachtig moerasachtig gebied waar mensen nog met mokoro's rondvaren. Dit zijn uitgeholde boomstammen, waarin spullen en tegenwoordig ook toeristen vervoerd worden en die worden voortgeduwd met een stok.

Wij zaten comfortabeler op een aluminium boot, met goed gezelschap van mensen die geboren en getogen zijn in de delta en dus alles weten van de omgeving en de dieren die erin leven.

Naast olifanten die door het moeras waadden, hebben we nijlpaarden, diverse antilopensoorten, buffels en heel veel vogels gezien. Met als hoogtepunt de prachtige Afrikaanse visarend. Prachtig, wat een beest.

Op een eiland hebben we geluncht (nadat de gids even gecheckt had of er geen leeuwen of krokodillen rondliepen) en in de middag hebben de mannen nog even een duik genomen! Dat kunnen niet veel mensen zeggen! Ikzelf heb het bij pootje baden gehouden. Was wel apaet dat we een paar honderd meter verder een krokodil zagen wegschieten in het riet....

Aan het einde van de dag kregen we traditioneel een sieraad van de delta. Ik een ketting van een waterlelie en Edwin een erg hippe hoed van een waterlelieblad.

Al met al hebben we een topdag gehad!!! Onvergetelijk!

Autowrakken

Ik moet nog even wat kwijt over autowrakken in Namibiē en Botswana. Er gebeuren hier best regelmatig ongelukken, sommige mensen rijden hier als gekken: halen in voor heuvels, remmen niet voor vee op de weg maar rijden er luid toeterend op af. Autowrakken blijven na ongelukken kennelijk vaak liggen op de plaats van het ongeval. Regelmatig zie je aan beide kanten van de weg een wrak liggen waarvan je je afvraagt of de mensen daar heel zijn uitgekomen. Zeker als je ziet hoeveel mensen hier in een pick up truck of busje gepropt worden soms.

De autowrakken worden daarna helemaal gestript, ik heb er geen een zien liggen met de wielen er nog aan en ook een dak is kennelijk prima bruikbaar als muur voor je huisje. Stoelen kun je ook buiten de auto op zitten en zo is er nog veel meer wat bruikbaar is. En de rest ligt gewoon te verroesten, jaar na jaar. Bijzonder.

De weg van Mahangu naar Maun

Vandaag weer een bijzondere weg gereden.... De eigenaar van de lodge waarschuwde ons al dat het een 'shitty road' was en daar is niets aan gelogen.  Pfff... Een weg net breed genoeg voor 2 auto's zonder belijning. Soms wat breder, soms wat smaller. Je mag daar 120 km/uur en er zitten gaten in de weg van 60x60cm die 30cm diep zijn. Not funny... Het was dus al een soort van slalom om de gaten te vermijden en een lekke band te voorkomen. Bijkomende moeilijkheid is dat er overal langs en op de weg geiten, koeien, paarden, honden en mensen lopen. Dat zorgt dus soms voor een redelijk abrupte rem-actie tijdens het slalommen. Levensgevaarlijk! En soms staat er zomaar uit het niets een bordje 30... Ook lekker als je 120 mag. Maar goed, we hebben het overleefd (en de auto ook) en we hebben die 120 km/ uur echt niet op de teller gehad. Het punt dat het echt niet leuk meer was, kwam voor mij iets eerder dan voor Edwin. Voor mij kwam dit al 2 uur voor de eindbestemming na de zoveelste hartverlamming, voor Edwin kwam dat punt een half uurtje later toen hij (onvermijdelijk vanwege een tegenligger) door twee van die gaten gereden was. Nu zijn we in Maun beland en proberen we een dag safari voor morgen te boeken door de Okavango delta. Dat wordt nog een spannende want er zijn er meer op dat idee gekomen.

De grensovergang was overigens een makkie: weer een paar stempels erbij! :-)

Safari in Mahangu en avondeten

Vanmiddag hebben we de Big 5 compleet gemaakt met het zien van de buffel in Mahangu. Geweldig! Vanmiddag hebben we een leuke game drive gehad en hebben we naast verschillende antilopen en bokken, olifanten, giraffen, nijlpaarden, een krokodil, veel vogels en uiteindelijk dus nummer 5 van de Big 5 de buffel gezien! De wensenlijst compleet! En dat met nog een week te gaan!

Vanavond hebben we lekker buiten (heerlijk nog 23 graden nog) van ons diner genoten, romantisch bij maanlicht met een flesje witte wijn. Romantisch met het geluid van krekels, in een walm van deet gehuld (malariagebied hier) en in de rivier het geluid van nijlpaarden die zich voorbereidden om te gaan grazen aan land. Voor degenen die dit geluid nog nooit gehoord hebben: dit klinkt ongeveer als een combinatie tussen een boer en een scheet. Weg romantiek!

Het afzakkertje aan de bar was ook geen succes vanwege de zeer kortzichtige Duitse mijnheer die zich beklaagde over de Syrische vluchtelingen die allemaal maar naar Duitsland kwamen en daar alles kregen wat ze maar wilden. Het drankje dus maar in de kamer opgedronken, verdere discussue had geen zin.

Maar gelukkig slapen we vanavond in ieder geval weer naast elkaar: weliswaar  in twee bedden, maar wel naast elkaar. Onder een klamboe, want het is hier malariagebied.

Morgen gaan we door naar Maun, in Botswana. Een reis van ruim 6 uur, dus een lange dag voor de boeg. In Maun willen we de Okavango delta in met een gids, dus daar verblijven we 2 dagen.

Baobab of apenbroodboom

De Baobab kende ik tot voor kort alleen uit het boek Le Petit Prince van Antoine de St. Exupéry. Daar werd de boom gezien als onkruid dat steeds weer terug kwam terwijl Le Petitie Prince bang was dat de boom zijn planeet zou verscheuren en dus moest de boom uitgeroeid werden. Vandaag hebben we een prachtexemplaar in het echt gezien. Een baobab die ca. 42 meter in omvang was en daar naar schatting al zo'n 6000 jaar stond. Wat een prachtboom! Een mooie plek om even een drankje te doen!

Lunchen in Divundu

We zitten vandaag in Divundu, vlak voor de grens met Botswana, in een Duitse lodge. Alles prima voor elkaar hier. Vanmiddag gaan we nog even op safari in een nabijgelegen wildpark, ik heb zojuist even de blogjes van de voorgaande dagen kunnen bijwerken (vooral voorzien van foto's).

Namibië en Botswana zijn hier gescheiden door een rivier. Wij zitten in Namibië, aan de overkant van de rivier ligt Botswana. Terwijl we net lekker een tosti met een salade aan het eten waren, zag ik aan de overkant van de rivier 4 olifanten aan komen rennen. Vlak naast de rivier was een soort van modderpoel waar ze zich prima in konden vermaken. Leuk vertier, zo tijdens de lunch. Even later hoorde Edwin een bekend geluid, dat hij herkende van vorig jaar. En ja hoor, even verderop in het water kwamen een paar nijlpaarden omhoog uit het water. Ben benieuwd wat we straks nog weer te zien krijgen!

Nu eerst nog even een duik in het zwembad, het is hier weliswaar wat koeler door de wind, maar nog steeds 35 graden.

Armoede

We zijn nu in de Caprivi strip, in het uiterste noorden van Namibiē. Het gebied rondom Rundu, dat door de rivier gescheiden wordt van Angola, is arm. Heel arm. Hutjes van leem en riet en mensen die dagelijks kilometers moeten lopen voor een jerrycan met water. En dan het dagelijks terugkerende ritueel van het einde van de dag. Wassen in de rivier. Eerst de potten van het eten, dan de kleding en dan jezelf. En dan weer kilometers terug lopen.

Gelukkig zijn er wel scholen, maar die kunnen veel mensen niet betalen. Een kind een jaar lang naar school doen kostte tot voor kort 60 namibische dollar voor klas 1-6 en 120 namibische dollar voor klas 7-10. Dat is € 4,20 / € 8,40. Ze krijgen vanaf de vierde klas pas Engels, dan zijn veel kinderen helaas vaak al van school. Gelukkig is de regering nu zo ver dat onderwijs van klas 1-6 gratis is. En er zijn projecten om de mensen daar te helpen, voornamelijk opgezet vanuit Europa.

Wat ik wel bijzonder vind om te zien is dat de kindertjes allemaal zo blij zijn. Zij hebben geen idee hoe slecht hun situatie is en wat hun toekomstperspectief is. Ze vermaken zich uren met een leeg blikje cola waarmee ze op blote voeten in gravel voetballen. En ze zwemmen in de rivier en hebben heel veel plezier. En ze zwaaien vrolijk naar iedere auto die voorbij komt. Tja, en als je dan kijkt naar de kinderen in Nederland, die ruzie maken om wie er op de ipad of wii een spelletje mogen spelen en naar alle speelgoed wat ze hebben, mag je daar best wel even bij stil staan in Nederland. Dit was een typisch gevalletje van even goed met je neus op de feiten gedrukt worden.

Etosha dag 2

Na de night drive van gisteren zijn we nog even bij de water hole op de camping wezen kijken (3 drinkende en badderende olifanten). Daardoor waren we pas rond kwart voor 12 terug in het huisje.  Nog even snel de spullen inpakken en toen zijn we snel gaan slapen. Vanmorgen stond er namelijk een early morning game drive op de planning. Om 5 uur ging de wekker en om 6 uur zaten we weer met onze gids in de auto. We hebben even gecheckt of hij dit keer zijn rijbewijs bij zich had en dat was het geval. :-) De auto was nog niet eens gestart of er schoot -op het kamp dus- een honingdas over de parkeerplaats. De zeldzame honingdas. Ik was natuurlijk nog lang niet paraat met de camera, maar het was wel gaaf om te zien.

We zagen veel (neushoorns, olifanten, veel vogels, wildebrassen, veel verschillende bokken / herten, giraffen, hyena's etc.). Maar vlak voordat we terug waren in het kamp en we foto's aan het maken waren van giraffen, zag de gids opeens een luipaard oversteken in zijn achteruitkijkspiegel. Onze nummer 1 op de wensenlijst! Dus hup, snel omgedraaid en ernaartoe. Gelukkig konden we hem nog zien! En op de foto krijgen! En dat 5 kilometer voor de poort van het kamp! Geweldig!

Na het ontbijt hebben we uitgecheckt en zijn we zelf weer op pad gegaan. Het was vandaag 38 graden dus alle beesten lagen in de middag of onder een boom of ze waren bij een drinkplaats om verkoeling te zoeken. Gelukkig zaten wij in een auto met airco en konden wij alle waterplaatsen in alle koelte afrijden. Met heel veel mooie plaatjes tot gevolg. Als kers op de taart lag er een moeder cheeta met twee kleintjes onder een boom te rusten. Wat een dag!!

Daarna zijn we op ons dooie gemak naar het volgende kamp gereden om even te lunchen en in te checken. En ondanks dat we de dag ervoor op het scherm van de receptioniste hadden gezien dat deze boeking erin stond, waren we wederom niet bekend met onze boeking. Daar gaan we weer dachten we, maar dit gevalletje bleek iets erger, omdat ze geen plek meer hadden. Alles was volgeboekt. De enige optie was dus buiten het park. Dat was eigenlijk niet de bedoeling. Maar goed, in de auto slapen lijkt me ook niets, dus na nog een snelle detour in Etosha logeren we nu net buiten het park, in een prima lodge met zwembad en internet.  Dat vechten we dan in Nederland wel weer uit. Zometeen maar eens eten en dan morgen een lange dag : 445 kilometer naar Rundu.

Etosha dag 1

Etosha dag bestond uit een self-drive door het park. We hebben heel veel wilde dieren gespot, waaronder olifant, giraffe, jakhals, diverse soorten bokjes (impala, steenbok, springbok), maar ook mooie vogels. Hoogtepunt was echter een vrouwtjesleeuw, die in de warmte besloten had om omder een boom ongeveer 10 meter vanaf de straat te gaan slapen. Gaaf!

In ons eerste kamp aangekomen bleek dat er iets mis was met onze boeking (twee overnachtingen in Etosha waren met een andere touroperator geboekt dan de rest van de reis). Wij waren niet bekend en konden dus alleen overnachten als we ter plekke boekten en betaalden. Dat hebben we uiteindelijk dan maar gedaan, daar komen we in Nederland wel weer uit. We hebben voor de zekerheid wel even laten checken of de reservering voor de volgende nacht in het kamp verderop wel goed was, maar die stond in het systeem. Gelukkig dus (dachten we).

's Avonds hebben we een night drive gedaan. Qua wild hebben we wat hyena's, bokjes , giraffen en een zwarte neushoorn gezien. Net toen die in beeld kwam, kwam er een jeep met groot licht op op ons afrijden. Wij dachten 'wat een gek', maar toen ze uitstapten, bleek wat er aan de hand was : Namibian Police, we would like to have a talk with you. Dus in de herrie van de jeep en de grote lichten nog vol op ons gericht, werd onze gids ondervraagd. Een heel verhaal over vergunningen en dat er eigenlijk geen night drives meer gedaan mochten worden. En tot overmaat van ramp had onze gids ook zijn rijbewijs niet bij zich. Ik scheet peuken, want behalve de camera, een jasje, een extra batterij voor de camera en een flesje water hadden wij ook niets bij ons. Gelukkig liet hij ons met rust. Terwijl beide agenten met een automatisch wapen rond de auto liepen en een heel verhaal over procedures deden, deed de neushoorn waarschijnlijk een dansje en sprong hij door een hoepeltje, maar wij zagen niets, want de gids had de schijnwerper en die stond buiten. Daarnaast werden wij nog steeds verblind door de grote lichten van de jeep.

Godzijdank mochten we na een half uur de night drive af maken, maar de neushoorn was weg. Een uurtje later zijn we weer naar de zelfde waterpoel terug gegaan en toen was hij er weer (zonder hoepeltje overigens). De gids verwachtte wel dat het park waarvoor hij werkt een flinke boete zou krijgen.

Oryx

We hebben hier bijna elke dag oryx te eten gekregen. Het arme dier is het nationale symbool van Namibië en wordt dagelijks gegeten door z'n volk. Maar om nou te zeggen dat het me verveelt... Nee. We hebben al diverse varianten mogen eten:

- oryx stoofpotje (2x, in erg verschillende varianten) 

- oryx carpaccio

- oryx steak (2x)

- oryx gyros

Vanmiddag gingen we lunchen en stond een een game burger op het menu(vermoedelijk weer oryx). Edwin koos echter voor de beef burger en ik at een wrap met ei en groente. En twee soorten salade: aardappelsalade en (je voelt hem al aankomen).... Rode kool salade. 

Ben benieuwd wat het diner ons vanavond brengt. We laten ons verrassen wat je nog meer met oryx kunt doen! Update : koedoe-lasagne vandaag! Mjummie!

Eindelijk weer asfalt na honderden kilometers gravel

Vandaag was een klein hoogtepuntje! Na ongeveer 800 kilometer op een gravelweg (zie onder, auto heeft zich prima gehouden!) mochten we de laatste 100 kilometer op asfalt rijden. En ook nog met 120km/uur. Dat laatste hebben we maar even niet gedaan gezien de kans op overstekende olifanten, ezels, paarden, koeien, geiten en o ja, paard en wagen of ezel en wagen die daar ook gewoon rijden of oversteken. Maar het schoot wel lekker op!

Nu zijn we aangekomen in Mondjila Camp, waar we weer in een tent slapen. Maar niet zo back to basic als gisteren. Hier is gewoon stroom, een douche in de tent met een douchcabine en een wastafel en een toilet. Alles keurig schoon en erg slim bedacht. En een extra deken voor als het koud wordt.

Morgen en overmorgen gaan we volop genieten van Etosha waar we twee nachten verblijven in het park. We hopen een hoop wild te zien en jullie hier dan over een aantal dagen over te kunnen berichten. We zijn namelijk even een dag of 2-3 internetloze, dus geen blogjes. Wel heb ik bij een aantal oudere blogs nog wat foto's geplaatst, het internet op deze locatie is aardig snel.

Herero en Himba

Er leven hier nog steeds heel veel verschillende stammen. In Damaraland leven onder andere de Herero en de Himba. De Herero zijn heel kleurrijk en mooi gekleed en de Himba smeren zich in met een mengel van geitenvet, kruiden en oker, waardoor hun huid een beetje bruin rood is. Verder hebben ze weinig aan, behalve een lapje om hun middel en een lapje om de enkels en veel sieraden.

Tegen betaling heb ik van beide een mooie foto mogen maken. De Himba buiten dit inmiddels uit, de dames staan langs de kant te zwaaien om spullen te verkopen of op de foto te gaan met toeristen.

Twyfelfontein

Gisteren hebben we wat tijd verloren door het kopen van een nieuwe zoomlens in Swakopmund. Gelukkig is dat gelukt! Daardoor hebben we besloten om de zeehondenkolonie aan de Skeleton coast over te slaan en Twyfelfontein aan te doen. Toen we op de camping aan kwamen was het echter zo warm dat het ondoenlijk was op het heetst van de dag de wandeling te maken. Dus zijn we vanmorgen vroeg uit bed gegaan om voor de reis uit, toen het nog koel was, de wandeling te maken langs de uitgehouwen tekeningen in Twyfelfontein. Er zijn zo'n 2.000 tekeningen geteld en die zijn voornamelijk van dieren (giraffes, neushoorns, olifanten, struisvogels, zebra's etc), maar ook een soort van kaart van de omgeving met de waterbronnen. Naar schatting zijn de tekeningen zo'n 6.000 jaar oud.

De naam Twyfelfontein komt van een verhaal over een boer die het land in 1947 kocht en eraan twijfelde of de plaatselijke bron, die nog weinig water gaf, zou blijven stromen. 

Back to basic

Gisteren hebben we back to basic gekampeerd. Geen stroom, licht via een petroleumlamp en geen warm water. Dus lagen we om 20:30 uur in bed in de tent met de zaklamp paraat. Want de wc was buiten en er liepen wel eens olifanten en andere beesten door het kamp, getuige ook de poep van deze beesten dat overal lag. Echt back to basic dus.

 Om 3:30 uur werd Edwin wakker van een geluid om de tent en zijn oerinstinct was meteen om zijn vrouw te beschermen, haha! Dus gewapend met een zaklamp ging hij op pad naar buiten. Daar was echter niets te zien en beiden waren we klaarwakker. Tja, en dan moet je dus plassen en ben je daarna ijskoud als je weer in bed ligt. En aangezien we apart van elkaar sliepen (alweer!) moesten we het toch echt zelf warm zien te krijgen. Dat is nog redelijk gelukt en na een uurtje zijn we toch weer in slaap gesukkeld. Tot om 6:30 uur de man van de camping ons vuur aan kwam maken zodat we een half uurtje later redelijk warm konden douchen buiten. De wind maakte het nog best koud bij een temperatuur van 14 graden, maar gelukkig konden we daarna bij hetzelfde vuur nog even opwarmen in onze handdoekjes. Na het ontbijt zijn we naar Twyfelfontein gereden voor een wandeling langs de rotstekeningen.

Alcohol kopen in Namibië

De afgelopen 2 dagen hadden we geen restaurant bij het hotel, dus moesten we een paar kilometer met de auto de stad in. Geen flesje wijn bij het eten dus. Dus, zo dachten wij, halen we even een flesje voor op de hotelkamer. In de lokale Spar wordt genoeg verkocht, dus daar zouden we even een leuk flesje inslaan. Maar helaas: van zaterdag 13:00 uur tot en met zondag einde dag wordt geen alcohol verkocht: geen wijn, geen bier, geen sterke drank. Geen idee waarom, maar het hek zat voor de drankafdeling. Vandaag hebben we het even aan de gids gevraagd en die gaf als antwoord dat het onze eigen schuld was. Na onze vragende blikken legde hij uit dat de 'dutch reform church' kwam, die vond dat men op zaterdag na 13 uur en zeker op zondag met andere zaken bezig moest zijn dan met drank. En dat je geest helder moest zijn. Op internet vind ik echter verhalen over het grote drankmisbruik bij jongeren reduceren. De waarheid en de origine zal wel ergens in het midden liggen, maar feit is dat Edwin mooi geen alcoholische versnapering had de afgelopen twee dagen.

4x4 scheuren in de duinen!

Omdat het vandaag 'slecht' weer was met veel wind, hebben we besloten toch maar niet de dolfijn tour te maken. Dus hebben we last minute een tour geboekt naar Sandwich Harbour, een soort lagoon tussen de zee en de zandduinen/woestijn in. Het was een mooie rit langs de zee. We hebben flamingo's, pelikanen en zeehonden gezien. En een dode baby bultrug, die er al sinds juni lag te rotten op het strand. Niemand begrijpt waarom hij nog niet verorberd is door hyena's, jakhalzen en vogels, maar ze vermoeden dat de huid te taai is om doorheen te komen. Verder zagen we twee vechtende jakhalzen, die vochten om een visje wat ze van 1 van de vissers hadden gekregen.

Daarna gingen we 4x4 rijden in de zandduinen. We waren met 2 oudere stellen uit Engeland en onze gids nam een van de eerste duinen nogal lomp. Hij had wel gewaarschuwd dat het 'bumpy' zou worden, maar hij had dit een beetje verkeerd ingeschat, dus werd het iets meer dan een beetje bumpy. De twee heren die hun gordel niet om hadden gedaan werden redelijk gelanceerd en klaagden allebei over flinke rugpijn. Dus midden op de duin gestopt, iedereen eruit, een hoop zorgen en ik dacht einde tour. Maar na wat rek en strek oefeningen en paracetamol kon de trip toch verder. Wij zaten op de voorste rij stoelen, dus hadden het minst last van het 'ongeval'. Nergens last van, alleen erg geschrokken. Op Sandwich Harbour hebben we lekker geluncht en gewandeld: we waren daar alleen, wat op zich best bijzonder was. Er zijn daar veel flamingo's en het is heerlijk stil.

Het laatste deel van de tour bestond uit 4x4 rijden in de zandduinen. Edwin was helemaal in z'n element, de gids probeerde voorzichtig te doen gezien het eerdere voorval, de dames gilden af en toe alsof ze in een achtbaan zaten (daar leek het ook best op!) en de Engelse heren verbeten hun pijn. Een bijzondere rit dus.

Helaas besloot onze zoomlens het vandaag te begeven. Perfecte timing zo twee dagen voor Etosha. Gelukkig is hier een fotowinkel, dus er zit niet anders op dan hier een nieuwe proberen te kopen. Morgen om 9 uur is de winkel open, dus vingers crossed.

Belijning op de weg in Swakopmund

Vandaag weer onze ogen uitgekeken. Een mijnheer was bezig de belijning op de weg te vernieuwen, omdat het nogal weggevaagd was. En waar wij daar gewoon een machine voor hebben, wordt hier per 300m een rijtje pionnen neergezet en staat er iemand met een verfroller op een stok en een bus witte verf de lijnen opnieuw te verven. En hij neemt dus steeds die bus verf en de roller weer een meter verder mee. Arbo-technisch zeer verantwoord. En hoeveel kilometers die beste man er al niet op had zitten (en nog moest!). De enige afwisseling van de onderbroken streepjes was af en toe een doorgetrokken streep of zelfs een pijl op de weg. Bijzonder om te zien weer.

Solitaire - Swakopmund

Vandaag een lange reisdag gehad van Solitaire in de woestijn naar Swakopmund aan de kust. Het eerste stuk van de weg was weer gravel, dus twee handen aan het stuur en constant corrigeren om niet weg te glijden. En als er een tegenligger komt, zie je een aantal seconden helemaal niets. Het is hier zo droog dat je een mega-stofwolk achter laat. Dus als een auto je tegemoet komt of inhaalt, zie je gewoon even niets. Remmen is levensgevaarlijk, dus goed blijven kijken en je gas iets loslaten is de beste oplossing.

Het tweede deel van de weg kwamen we door een canyon. Heel mooi: diepe kloven en bochtige gravelwegen. De rivierbedding stond weliswaar droog, maar doordat de meeste bomen hele diepe wortels hebben, waren ze wel groen. En dus trekt dat dieren aan: we zagen zebra's en kudu's. Veel foto's konden we niet maken, want de wegen waren zo slecht dat je echt niet kon stoppen, dat was veel te gevaarlijk. Dus hebben we af en toe wat foto's uit de auto gemaakt of bij de uitkijkpunten.

Het derde deel van de route was saai, heel saai. Ca. 150km door de woestijn. Kale, dorre vlakte, overal waar je kijkt. En daar tussenin een kaarsrechte hele brede gravelweg, die oneindig leek te zijn. De enige afleiding was heel af en toe een paar struisvogels, maar verder was het oersaai. Gezien de nog steeds slechte weg moesten we wel goed blijven opletten, dus inspannend was het wel.

En toen ineens was er zand, heel veel zand en waren er weer hoge duinen. En een asfaltweg! En deze duinen kwamen uiteindelijk uit in zee. Heel vreemd om te zien: de woestijn die zomaar over gaat in de zee. We hebben geluncht in Walvisbay, waar we voor omgerekend €14,- uitgebreid geluncht hebben in een strandtent. Bizar, daar heb je in Scheveningen net 2 drankjes voor! Het laatste stuk naar Swakopmund  ging over een weg die tussen woestijn en zee lag. In het laatste stuk woestijn was een hele wijk gebouwd voor de zwarte mensen, terwijl in Walvisbay een heleboel blanke welgestelde mensen wonen. Wij hebben hier dan ook niet het gevoel echt in Namibië te zijn. Er zijn heel veel vakantiegangers en rijke (blanke) buitenlanders die zich hier gevestigd hebben. Datzelfde geldt voor Swakopmund.

Het hotel waar we zitten, is overigens prima en direct aan zee, zie hieronder het uitzicht uit onze kamer. Het is vandaag wat bewolkt, dus we hebben gisteren echt geluk gehad in de Sossousvlei. Vanavond hebben we op advies van de receptioniste gegeten in/bij de vuurtoren, een leuke tent waar we prima gegeten hebben. Zo prima, dat we voor morgen weer gereserveerd hebben!

We hebben nog steeds wat problemen met het uploaden van foto's, dus het blijft een beetje summier, maar zo gauw we de kans hebben, zal ik er meer plaatsen. Het internet is overal zo traag dat we de foto's gewoon de lijn niet opkrijgen.

Rode kool

Ik heb iets met rode kool, of eigenlijk tegen rode kool. Het is een fobie die ik heb opgelopen tijdens een vakantie/weekendbaantje in een hotel in Nunspeet in mijn tienerjaren. Iedere zondag waste ik daar af, waarschijnlijk omdat ik een van de weinigen was die op zondag mocht werken. En iedere zondag stond er hetzelfde op het menu: gebakken aardappels met kip en -je raadt het al- rode kool. Waarschijnlijk omdat er veel oude mensen kwamen die niet veel eten of omdat het gewoon niet lekker was, kwam daarvan heel veel terug. Omdat ik de borden moest afwassen, deponeerde ik al die rode kool in een grote container. Aan het einde van de avond lag daar dus een flinke berg met rode kool drap en dat stonk natuurlijk enorm. Dat beeld en die lucht ben ik nooit meer kwijt geraakt en daardoor mijd ik sinds die tijd rode kool: warm, koud, in salades, met appeltjes of zonder appeltjes. De afgelopen dagen hebben wij oryx voorgeschoteld gekregen, met pasta en met diverse soorten groenten. Maar altijd zat daar rode kool bij. Gatver! En vandaag tijdens de lunch kregen we 'boerewors' , een specialiteit hier, met uiteraard rode kool salade. Ik hoop morgen zo op wortels op broccoli of wat dan ook....

Rode zandduinen (rusty dunes)

Vandaag zijn we om 4:45 uur opgestaan om een trip te gaan maken naar de woestijn. De rode zandduinen stonden op het programma en daarna uiteraard de Dead Vlei, wat ik verwachtte dat het hoogtepunt van de reis zou worden. Het was een flinke rit naar de woestijn en de duinen, maar toen de zo'n op kwam, hadden we fantastisch uitzicht op de duinen die extra rood lijken door de zon die er op valt en mooi te fotograferen zijn door de schaduwen die gecreëerd worden door de nog laagstaande zon. Dat geeft dus hele mooie plaatjes en die hebben we ook genoeg geschoten!

Onderweg hebben we nog wat oryxen gezien en wat struisvogels, maar die zochten ook lekker de schaduw op, dus waren niet echt te fotograferen: ik had namelijk maar 1 lens meegenomen want ik zag het niet zo zitten om midden in de woestijn lenzen te gaan verwisselen.

De beroemde Dune 45 hebben we links laten liggen, die beklimt iedereen en daar kun je over de koppen lopen. Wij kozen dus voor de duin die Big Daddy genoemd werd. Het was een flinke klim in het mulle zand, maar we hebben het gehaald! En daarna zijn we vanaf de duin naar beneden gelopen. Onze gids Michael heeft daarvan een hoop foto's geschoten dus die zullen we hilarisch zijn! Eenmaal gekomen met onze schoenen vol met zand, stonden we in de Dead Vlei. Wauw! Een ander woord heb ik er niet voor. Eens in de 5 jaar stroomt er water de vallei in. Zo ook naar de plek wat nu Dead Vlei is. Echter, door de wind zijn de duinen zo in beweging dat een stuk is ingekapseld door duinen. En dus komt daar nooit meer water en dus ligt daar alleen nog leem en staan er dode acaciabomen. Je kunt je voorstellen dat dat mooie contrasten geeft: het witte leem, de dode bomen, de rode duinen op de achtergrond en de strak blauwe lucht. We hebben dan ook prachtige foto's gemaakt!

Op de terugweg hebben we geluncht onder een oude acaciaboom en hebben de twee andere gasten op de tour de Big Mama nog 'even' beklommen, maar zij waren dan ook iets afgetrainder dan wij. :-)

We waren om 14:30 uur terug bij de lodge, dus hadden we nog even de tijd om af te koelen in het zwembad. Straks om 17:30 uur gaan we een sundowner tour maken, waarbij de onder het genot van een drankje heerlijk relax de zonsondergang gaan bekijken. Aansluitend om 19:30 uur diner en dan denk ik zomaar dat we om 21 uur uitgeteld in bed liggen.

Morgen gaan we naar de kust, naar Swakopmund.

Solitaire

Vandaag zijn we in Solitaire gestopt. Solitaire, waarover ik voor de vakantie nog het boek van Ton van der Lee had gelezen. Wat voorheen niet meer was dan een benzinepomp waar je (als je geluk had) kon tanken om totaal de kust te komen en waar een kleine 'winkel' was voor noodzakelijke spullen. En wat daarna steeds iets groter is geworden met een camping, een restaurant, een bakkerij met (naar men zegt) heerlijke appeltaart en diverse huisjes om te huren.

Hoewel het inmiddels een soort van toeristische attractie is geworden, zie je overal nog terugblikken naar het verleden. Het café heet Van der Lee, er hangen foto's van Moose: de eigenaar vroeger, die vorig jaar januari overleden schijnt te zijn, getuige de gedenksteen. We hebben daar dus traditioneel een stuk appeltaart gegeten en een blikje ice tea (dat smaakte als bleekwater) gedronken. Leuk om gezien te hebben!

Onderweg naar de woestijn

Vandaag stond er een rit van ca. 4,5 uur op de planning. Het eerste stuk was nog over de verharde weg en tot onze verbazing was zelfs de C19 verhard. Dat schoot lekker op dus met ca 100km/uur. Tot het stadje Maltahöhe. Daar ging de weg prompt over in gravel en waren stofwolken het enige uitzicht dat we nog hadden. Bij het inhalen of tegemoetkomen van een andere auto was het zicht echt helemaal niets. De auto (en z'n bestuurder) hadden het nergens over.

Na even gestopt te hebben, waren we de stofwolken van onze voorganger kwijt en konden we ook wat zien van het landschap. En na zo'n 150km dor en droog landschap waren de bergen van Naukluft een welkome afwisseling qua uitzicht/omgeving.

Na een tussenstop in Solitaire (zie apart blogje later)!kwamen we aan op onze volgende accommodatie, met misschien nog wel een mooier uitzicht dan gisteren. Zie hier het uitzicht:

En terwijl een stuk of tien stokstaartjes me aan staan te kijken, de wevers nog even aan hun nest bouwen en een oryx voorbij sjokt, zit ik hier op mijn dooie gemak dit blogje te schrijven. Life's good!