Port McNeill - Grizzly Tour

Vandaag zijn we met Sea Wolf Adventures naar een eiland geweest waar twee grizzly’s leven. Niet een toeristische tocht, waar het dringen is met de boten om de grizzly’s te zien, maar een tocht waarbij de natuur centraal staat. En dus gingen we op 6:45 uur met Mike, wiens voorouders de eerste bewoners waren van dit gebied, op pad op een eiland. Als private tour, want we waren gezien het feit dat het seizoen bijna ten einde is, de enige die de tocht geboekt hadden vandaag. De heenweg was best eng, want we hebben zeker een uur door hele dichte mist gevaren. Gelukkig had Mike een radar en navigatie, maar met alle boomstammen die in het water dreven, was het best inspannend voor hem (denk ik). We gingen even langs bij Bruce, die een kleine nederzetting had waar je als kanoër kon overnachten. Daar zagen we meteen al een zwarte beer, die aan het vissen was op een strandje. 

Toen kwamen we aan op het eiland waar we op zoek zouden gaan naar grizzly's. Met de boot kon je niet op het eiland komen en dus moesten we verder in een rubberboot, die hij op het dak van de boot had meegenomen. Toen begon de wandeltocht, over een bear trail, dus oppassen geblazen en klimmen en klauteren. Onderweg zagen we pootafdrukken van zowel beren als wolven, net als veel berenpoep en overal lagen restanten van zalmen: koppen en vellen. Er is op dit moment zoveel zalm dat de beren alleen de lekkerste delen opeten, zoals de wangen, de buik en de eitjes. De rest laten ze liggen, want dan vangen ze gewoon weer een nieuwe.  Na een val en een nare stap in een soort van kloof, die Simone wat blauwe plekken hier en daar opleverden, bleek de tocht het geklauter meer dan waard. Twee grizzly’s waren druk aan het vissen en wij konden van een afstandje kijken hoe ze dat deden. Prachtig! We hebben daar een poos staan kijken. Om ze niet te storen hebben we maar een paar foto’s gemaakt, maar o-wat was het mooi om ze daar zo in hun natuurlijke omgeving te zien. En daarnaast waren er tientallen arenden, vooral bald eagles. Die lustten natuurlijk die koppen en andere restanten wel en wachten geduldig af.

Terug in de boot heeft Mike ons nog e.e.a. verteld over zijn voorouders en hun taal en hebben we geluncht in de zon op een prachtig strandje van een eiland. Omdat het zulk lekker weer was, zijn we daarna nog even gaan walvisspotten: er waren orka’s gezien, waarvan ze eigenlijk dachten dat ze al weg waren. En met succes, we hebben dus ook nog orka's gezien, heel mooi! En we zagen opeens een andere Mike, die zijn pet achterstevoren zette en contact zocht met de andere boten om te bepalen waar we heen moesten varen. 

Terug in de haven gaf hij ons de tip om een camping verder te rijden, waar je aan zee stond. Omdat we de vorige camping nog moesten betalen, hebben we dat eerst nog even snel gedaan en zijn we doorgereden naar een camping 10 minuten verderop. Die is inderdaad prachtig, we staan aan de waterkant en Edwin heeft al een dolfijn voorbij zien zwemmen toen hij een houtvuurtje aan het maken was. Ik zal kijken of ik morgen een foto van kan uploaden van ons stekkie.

We hebben echt ontzettend veel geluk met het weer en met het spotten van wildlife. En dat vreet ook energie, want we zijn aan het einde van de dag echt kapot! De komende twee dagen hebben we geen activiteiten op het programma staan, dus kunnen we weer even rustig aan doen.

Walvissen spotten in Telegraphe Cove

Woensdag 28/09 – vandaag zijn we van de mooie camping in Elk Falls Provincial Park doorgereden naar Port McNeil. Onderweg daarnaartoe hebben we nog 1 beer gezien, die bij een meer stond te vissen. We wilden persé nog even langs Telegraphe Cove omdat we daar de vorige keer (in 2009) zo’n leuke tijd hebben gehad. Telegraphe Cove zelf is wel iets commerciëler geworden, maar toch is geprobeerd het authentieke karakter te behouden. Het originele plan was om daar te gaan walvisspotten, maar omdat we hadden gezien dat de tocht niet meer ging, besloten we daar alleen even te lunchen. Echter, daar aangekomen leek het erop dat de boot voor het walvisspotten toch aanstalten maakte om te gaan vertrekken en na even navragen konden we toch nog last minute mee. Met captain Wayne, die 7 jaar geleden ook dezelfde boot bestuurde en zonder lunch, want daar was geen tijd meer voor. Door de walvistocht vergaten we echter snel dat we de lunch gemist hadden, want in plaats van de ene bultrug die we in 2009 hier gezien hadden, zagen we nu zeker 12  bultruggen, waarvan 1 moeder met een kalf. Ze lieten zich goed zien, want er was veel vis, en we hebben zelfs een paar keer gezien dat ze met hun mond boven water kwamen om vis te vangen die vlak onder de oppervlakte zwom. Omdat ook veel vogels op die plekken aan het vissen zijn, komt het dan vaak voor dat de walvissen ook een vogel meenemen in hun hap vis. Deze kan echter niet door hun keelgat dus dan spugen ze die weer uit. Bijzonder om te zien. We kunnen er nog heel veel over vertellen, maar de foto’s zeggen veel meer dan de verhalen. Zie onder. Op de terugweg zagen we achter ons nog een beer oversteken die een zalmpje had gevangen in de rivier.

Beren!

Woensdag- 27/09. Toen we terug kwamen van de Elk Falls hebben we onze camper weer op de plek gezet en nog voor Edwin de camper uit had gedaan, zag hij ineens beren staan aan de andere kant van het riviertje. Bizar…! Dat was op nog geen 30 meter van onze camper. Gelukkig zat de juiste lens nog op de camera en kon ik meteen de camper uit om me te voegen bij een mijnheer die al met statief en camera druk in de weer was. Op dat moment kwam er echter een hond aan die de beren aan het schrikken maakte waardoor zij in de boom klommen. In de gauwigheid zag ik dat het een moederbeer met twee kleintjes waren. Gelukkig kwamen ze even later weer naar beneden en vervolgde moederbeer haar zalmenjacht met succes. Twee ving ze er en at ze op terwijl haar twee jongen veilig in de boom zaten. Geweldig om te zien! Helaas heb ik geen statief mee, maar wat was dit  fan-tas-tisch! Terug in de camper zat ik nog helemaal vol me adrenaline, want wie had er nou gedacht dat de we binnen 2 dagen al zoveel moois gezien zouden hebben?

Elk Falls Provincial Park

Woensdag- 27/09. Onze eindbestemming van vandaag is Campbell River, de zalmenhoofdstad van Vancouver Island. We staan in Elk Falls Provincial Park, zonder wifi uiteraard, want het is gewoon een prachtig park midden in een bos aan de rand van de Gold River. We zochten een plekje uit langs de rivier, waar veel mensen aan het vissen waren. De Park Ranger vertelde ons dat er een poema gezien was 14 dagen geleden en dat er een aantal beren in het park leven. Leuk dachten we, dat wordt op tijd naar binnen vanavond, en parkeerden de camper. Na betaald te hebben, was ons plekje gereserveerd en zijn we nog even met de camper naar de Elk Falls gereden. Voor de waterval langs hadden ze een hangbrug gemaakt, maar zowel de waterval als de hangbrug vonden we weinig spectaculair. Nu vinden we sinds de Victoria Falls geen enkele waterval meer spectaculair, maar dat ligt meer aan ons dan aan de watervallen die we zien. 

Toen we bijna terug waren op de parkeerplaats van de Elk Falls zagen we een specht die druk bezig was met hakken in een boom. Hij liet zich door ons niet storen en hakte onverstoorbaar door terwijl wij foto’s maakten. Heel mooi! En ondertussen kwam er ook nog een eekhoorntje buurten, dus die hebben we ook meteen maar even op de foto gezet. Dat is nou precies waarvoor we hier naartoe gekomen zijn: voor de natuur.

Onderweg naar Campbell River

Woensdag- 27/09. We hebben vandaag eerst maar eens de boodschappen in huis gehaald, zodat we met een gevulde koelkast op pad kunnen. Ook even getankt, dus we kunnen er voorlopig even tegenaan. We hebben als een zonnetje geslapen dus de wereld zag er al heel anders uit dan de dag ervoor. Onderweg hebben we aan het strand even uitgebreid de tijd genomen om te brunchen, want daar hebben ze hier op Vancouver Island veel plekken voor ingericht. Het is nog heerlijk weer hier, dus het is zonde om in de camper te eten als het niet nodig is.

Onderweg stak er een dier over waarvan wij eerst dachten dat het een poes was, maar al snel zagen we dat de staart wel heel dik was voor een kat en moesten we remmen om te voorkomen dat we een wasbeertje aanreden. Zo’n leuk beest om te zien, maar gezien het moment en de verkeerssituatie ook hier geen foto van genomen. Verder onderweg een aantal herten gezien, waar mensen niet voor geremd hadden… die lagen dood langs de kant van de weg. 

De ferry-overtocht van Tsawassen naar Duke Point Nanaimo

Omdat we vroeg bij de ferry waren en het een tocht van 2 uur was, besloten we uiteindelijk maar wat te eten bij de terminal en niet nog zelf te gaan koken bij aankomst op de camping. We waren inmiddels ook wel heel moe en dat kwam ons humeur niet ten goede. Het eten op de terminal was een onverwacht succes, want ik had me ingesteld op vette hamburgers, maar er was een soort van food market met allemaal kleine tentjes, waar je van alles aan eten kon krijgen uit allerlei verschillende culturen. Edwin koos uiteindelijk voor een broodje pulled pork en mijn keuze viel op nasi met rundvlees en gestoomde groenten. Heerlijk. Daar word je weer een beetje mens van. Aan boord van de ferry zijn we meteen naar het bovendek gegaan. Langs de rotsen lagen zeehonden te luieren en er waren veel vogels te zien. Gezien onze mentale gesteldheid was het me zelfs te veel moeite om de camera mee te slepen dus foto’s van deze beesten kan ik helaas niet op dit blog laten zien, jullie moeten me maar op mijn woord geloven. Gezien het nieuwe tijdstip van vertrek naar Vancouver Island, zaten we nu midden in de zonsondergang. “Elk nadeel heb z’n voordeel.” Edwin is er altijd van overtuigd dat je krijgt wat je verdient en in dit geval was dit de mooiste zonsondergang die wij ooit gezien hebben. Wauw! In ontelbare verschillende kleuren veranderde de lucht van geel naar oranje naar roze en rood tot blauw met verschillende tinten groen en dan weer naar okergeel. En dat in een panorama van zo’n 270 graden. In een foto kun je dit nooit vastleggen, maar toch hebben we met Edwin’s telefoon een poging gedaan.

De camping lag gelukkig maar 11 minuten van de terminal en dus waren we om 20:15 uur aangekomen op de Living Forest Campground. De supermarkt die 3 minuten verder lag en waar we langskwamen was nog wel open, maar we hadden simpelweg geen energie meer om boodschappen te doen. We hadden ons avondeten al op en we hadden nog twee flesjes water; daarmee zouden we het nog wel redden deze avond.  We kregen een plekje op de camping tussen de bomen. Achteruit in te parkeren. Zonder verdere verlichting terwijl het al pikkedonker was. Toen de camper stond waren we even vergeten dat er ook nog een slide-out was van een meter dus de camper moest nog even opnieuw ingeparkeerd worden, iets meer naar rechts zodat de slideout ook uit kon. Het enige wat we nog even hebben gedaan, is de koffers uitruimen en alles een plekje in de camper geven en uiteindelijk hebben we het niet eens meer 21:00 uur zien worden, zo snel sliepen we.

Dinsdag begint voor ons de vakantie pas echt. We zijn niet meer overgeleverd aan tijdsgebonden zaken die we zelf niet in de hand hebben. We kunnen doen en laten wat we willen. Het enige wat we echt moeten, is boodschappen doen, maar dat kan hier 3 minuten verderop. Verder hebben we de tijd aan onszelf en willen we proberen ergens bij Campbell River de volgende overnachting te doen. Dat is zo’n 2 uur rijden hiervandaan, dus we kunnen onderweg nog genoeg doen en/of bekijken. 

Het ophalen van de camper

De taxi reed voor bij het hotel en het bleek een Indiër te zijn die op basis van het adres geen idee had waar hij heen moest, en ook niet de moeite nam om zijn navigatie aan te zetten. Nou moet ik eerlijk zeggen dat het Indische accent, net als overigens het Amsterdamse accent, mij op voorhand vaak al prikkelt, maar dat komt door de vele Indiërs waar ik op mijn werk vaak mee te maken heb en waarmee vaak direct een communicatieprobleem ontstaat. Gelukkig sprak en verstond deze mijnheer amper Engels, dus we waren aan de goden overgeleverd. En dat bleek…Op de snelweg wist de taxichauffeur niet welke afslag hij moest nemen en dus besloot hij last minute stil te gaan staan op een verdrijvingsvlak tussen de afslag en de doorgaande SNELweg te stoppen. Om vervolgens vanuit stilstand weer in te gaan voegen. Gelukkig besloot hij dat na enig twijfelen te doen achter de truck die aan kwam denderen. Kamikaze actie 1 overleefd. Vervolgens nam hij de afslag om te concluderen dat het de verkeerde afslag was. Onwetend wat te doen en nog steeds geen idee waar hij moest zijn, besloot hij onder aan de afslag te keren. Heel even dacht ik dat hij zo weer tegen het verkeer in de afslag op zou rijden, maar hij bedacht zich toen er een grote vrachtwagen al toeterend schuin achter hem stond. Uiteindelijk waren we op de juiste weg en na nog wat getoeter van vrachtwagens vanwege de lage snelheid van de taxi, kwamen we aan bij Canadream. Blij dat we het gehaald hadden en deze hobbel genomen hadden.

Helaas was echter de ellende nog niet voorbij. We konden de camper ophalen tussen 13-16 uur, maar hadden ons niet laten ophalen door de shuttlebus van het verhuurbedrijf, omdat het dan kon zijn dat we pas om 16:00 uur de camper hadden en we hadden een reservering voor de ferry naar Vancouver Island om 15:15 uur. Dus, zoals wij Nederlanders gewend zijn, waren wij keurig op tijd om 12:30 uur bij Canadream. Daar werden we ontvangen met de mededeling dat we geen afhaalafspraak hadden gemaakt voor 13:00 uur en dat onze camper nog niet klaar was en nog van binnen en buiten schoongemaakt moest worden. En dus begon het lange wachten. Het zal misschien wel een cultuurdingetje zijn, maar ik vind dat als je een camper tussen 13-16 uur kunt ophalen, het niet zo kan zijn dat hij om 13 uur nog niet klaar is. Uiteindelijk kregen we de camper, na een uitleg van alle apparaten en slangen, om 15:45 uur mee.

De camper zelf is een mooi staaltje techniek. Hij lijkt redelijk krap, maar dat maakt hem handzaam en niet zo heel lang (26ft). De ruimte is pas zichtbaar als je de slideout naar buiten schuift. Over een breedte van zo’n 4,5 meter schuif de slideout een meter naar buiten. Hierdoor ontstaat een 2-persoonsbed en een ruime doorloop bij de keuken. De camper is van alle gemakken voorzien, hier kunnen we het prima 3 weken in volhouden.

De ferry hadden we al lang en breed gemist, maar we hadden de reservering gelukkig kunnen omboeken naar de boot van 17:45 uur.  Kapot waren we inmiddels wel, want we waren al op vanaf 2:30 uur in de ochtend, dus we hadden er al een hele dag op zitten. Gelukkig waren we ruim op tijd voor de boot.

Vancouver in een notendop

Omdat we maandag al zo vroeg wakker waren en om 7 uur al lang en breed het ontbijt (bacon & eggs, gebakken aardappelen en toast) achter de kiezen hadden, zaten we om 7:30 uur al in de Sky Train naar downtown Vancouver. Omdat we de camper pas tussen 13-16 uur konden ophalen, was het zonde om nog uren in de hotelkamer te hangen als we ook wat konden zien van Vancouver. Dus zaten we rond 8 uur ’s ochtends aan een kopje koffie op een terras aan het Waterfront te genieten van de eerste zonnestralen. De koffie was niet te drinken (slap), maar het uitzicht op 2 cruiseschepen en af en aan vliegende watervliegtuigjes was de moeite waard. Een cruiseschip kwam uit Noorwegen en er lag er ook 1 van de Holland America Line, de “Amsterdam”. We hebben kaartjes gekocht voor de Hop On Hop Off bus en hebben ons als een ware toerist door de wijken van Vancouver laten rijden. Het weer was fantastisch, dus we konden lekker op het open stuk van de bus zitten. Tussen de hoge flatgebouwen door kwamen we uiteindelijk aan bij Stanley Park, de enige halte waar ik graag wilde uitstappen. Niet alleen vanwege de totempalen, maar ook vanwege het mooie uitzicht op de skyline van Vancouver. 

Na de city tour zijn we weer op de Sky Train gestapt en waren we keurig om 11:45 uur in het hotel, waar we om 12:00 uur moesten uitchecken. Daar hebben we de taxi gebeld om ons naar Canadream te brengen om de camper op te halen.

Jetlag

Het is 04:00 uur in de ochtend en we zijn klaarwakker. Dat was te verwachten natuurlijk. Om 2:30 uur waren we wakker en we hebben het met een beetje dutten nog weten te rekken tot 04:00 uur. Nu nog even de tijd doden tot 6 uur, want vanaf 6 uur kunnen we ontbijten.

Gisteravond zijn we nog even een hapje gaan eten bij het restaurant van het hotel. Ze hadden zelfs een compleet gluten sensitive menukaart! We hadden een heerlijk stukje vlees met krieltjes en groente. En cola light. Een halve liter, want dat is standaard. En als die half leeg is, komt de refill. In dit geval nog een extra glas cola light, ook weer een halve liter.  Of we nog een dessert wilden...nou, na een liter cola p.p. en een bord eten passen we even.

Vanmiddag kunnen we de camper ophalen en zorgen we dat we het water over komen naar Nanaimo. Vlak bij de camping zit een supermarkt, waar we even wat dingen kunnen inslaan. Ook moeten we even kijken of we ergens hout kunnen kopen voor de firepits. Daarna begint de vakantie pas echt en zijn we minder gebonden aan tijd... Als we maar voor donderdag in Port McNeill zijn voor de berenexcursie. Dat is 4 uur rijden vanaf Nanaimo en daar hebben we 2 volle dagen voor. Onderweg genoeg tijd om te stoppen en dingen te ondernemen dus. Het weer is nog best goed hier, overdag rond de 20 graden.

The eagle has landed...

Zo, we zijn geland en een uurtje later ook aangekomen in het hotel. Beetje vergane glorie (veel bruin, bruine vloerbedekking, okergeel bed), maar het bed is prima en het is schoon, prima voor een nachtje dus. Morgen mogen we de camper pas ophalen, het is verplicht dat je eerst een nacht overnacht voordat je met de camper op pad gaat.

We vertrokken met een kwartiertje vertraging omdat er een passagier wel zijn koffers had ingecheckt maar uiteindelijk niet in het vliegtuig was komen zitten. Veiligheidsregels zeggen dan dat de bagage van boord moet. De vlucht in de Boeing 777 was erg comfortabel, het vliegtuig was niet vol dus we hadden 3 stoelen met extra beenruimte voor ons tweeën. Ik heb 4 films gekeken en met tussendoor wat eten en drinken ben je dan al heel wat uurtjes verder. Edwin heeft ook een film gekeken, en wat gepokerd en gedut. Het is hier 9 uur vroeger dus hoewel het ten tijde van het schrijven van dit berichtje in Nederland allang bedtijd is, is het hier net een beetje einde middag. Straks nog aan het diner dus. Ben benieuwd hoe laat we vannacht wakker zijn i.v.m. de jetlag.

Promotiefilmpje van de camper

Aftellen ...

Het aftellen is begonnen. Morgen over een week stappen we op het vliegtuig. Alle voorbereidingen zijn gedaan. Alle papierwerk ligt klaar, de route staat op papier en de laatste dingen zijn uitgezocht. Een familielid heeft ons een parkpas bezorgd, zij zijn net terug uit Canada. Super-lief dat we deze pas mogen gebruiken.

Visa is ingeseind over de reis, om herhaling te voorkomen van het kleine paniekmoment in 2009 toen we een volle tank van de camper wilden afrekenen met Visa en zij uit voorzorg, vanwege dubieus gebruik in Canada, de creditcard geblokkeerd hadden.

Van Edwin's ouders hebben we ons verjaardagsgeld in Canadese dollars gekregen, wat er een beetje uit ziet als Monopoly geld met een doorzichtig stukje folie erin verwerkt.

Enige wat ons nog rest, is de koffer pakken. Best lastig, aangezien het in Vancouver nog 20-23 graden is als we daar zijn, terwijl in de Rockies de temperatuur rond de 6-8 graden ligt en 's nachts onder nul zakt. Daar is deze week ook al de eerste sneeuw gevallen. Veel shirts met een paar vesten dus en een lekkere wind- en waterdichte jas. Verder goede schoenen. En de grootste uitdaging : max. 23 kilo in de koffer stoppen (en anders hopen dat Edwin nog wat plek over heeft).

Deze week heb ik heel wat blogs en reisverslagen van andere reizigers gelezen en heb ik nog wat tips genoteerd. Daarnaast ben ik alleen maar enthousiaster geworden!

Dus nog even 5 werkdagen bikkelen en dan is het vakantie!

De reisbescheiden zijn binnen!

En dan is het opeens al september en liggen de reisbescheiden in de bus!  Even een soort van reality check, want het zijn hele hectische weken geweest. In de vakantieperiode is het natuurlijk best druk op het werk, maar inmiddels is alles bij de korfbal ook weer begonnen en zitten we ineens weer in een ritme van werken, snel door om te sporten, een feestje hier of daar, een weekend Zeeland, een weekendje Frankfurt.... en dan is het ineens nog maar 3 weken voor vertrek. Alles is verder voorbereid: we mogen het land in, we hebben de stoelen gereserveerd, de route is globaal uitgestippeld en we hebben op papier staan wat we absoluut willen zien, etc. Nog even 3 weekjes doorbuffelen en dan is het zover!