Anchorage

Zoals een ieder die ons kent, weet, hebben wij niet zo veel met grote steden en al zeker niet met openbaar vervoer. Die drukte, dat lawaai, we hebben er gewoon niet zoveel mee. Dat is dan ook de reden dat we vaak in zo'n stad een hop-on-hop-off bus nemen die ons toch de highlights van de stad laat zien. Die hadden ze in Anchorage helaas niet, dus kozen we voor de trolley. We gingen met de bus (jaja, Edwin in een stadsbus) naar downtown Anchorage en vanaf daar met een trolley door de stad. De dame die ons rondreed door Anchorage was een soort uitgebluste musicalster die probeerde al zingend en grappend de tour interessant te maken. Wat ons betreft was alles daarbuiten informatief, maar die poespas was ons iets te Amerikaans. De Amerikanen van 60+ in leeftijd vonden het allemaal prachtig, dus in dit geval lag het vast aan ons.

We kochten nog snel wat souvenirs en gingen toen met de bus weer terug naar de camping. Edwin had zijn appje open staan om te kijken waar we er weer uit moesten, en zei na 2 haltes : "hij rijdt verkeerd". Ik geloofde daar niets van, want ik had nog nooit een bus verkeerd zien rijden. Echter, er werden wel wat mensen nerveus in de bus en het bleek inderdaad dat de chauffeur de route van bus 25 reed terwijl we in bus 10 zaten. Hij had privé nogal veel aan zijn hoofd en bood zijn excuses aan. Heel bizar. Uiteindelijk kwamen we, na een soort van Formule 1 race door Anchorage gelukkig toch weer aan op de camping.

Daar aangekomen hebben we het grootste gedeelte van de spullen ingepakt/schoongemaakt. Spullen die we niet meer nodig hadden en die niet meer op kwamen hebben we aan mensen op de camping gegeven die ons lekkere beef jerkey gaven na een praatje eerder op de middag.

Na een tip van de eerder op een camping op de Glenn Highway ontmoete Valerie (via Facebook) hadden we gereserveerd bij de Glacier Brewerie als laatste maal van onze prachtige roadtrip door Alaska. Met de taxi welteverstaan na het avontuur met de bus (en precies waarom wij dus niet van het openbaar vervoer houden). Het eten was heerlijk: we hadden uiteraard vis (we zijn per slot van rekening in Alaska) en het voorgerecht was een prima New-Product-Development gerechtje voor mijn vorige werkgever (kerst-ideetje ofzo). Mjummie. Het hoofdgerecht was voor mij zalm direct op het open vuur bereid en voor Edwin heilbot, ook zo lekker zacht. We twijfelden over een nagerecht maar kozen uiteindelijk een bloemloze chocoladetaart (jemig wat zwaar, nog erger dan brownies… pffff) en white chocolate cheesecake. Beide plakten we zo op de heupen haha. Na het eten deden we nog een Alaska-afsluiter aan de bar voordat we weer met "onze" Sudanese taxichauffeur meegingen naar de camping.

Nu lekker op tijd naar bed, morgen de laatste dingen inpakken, de camper inleveren  en dan terug naar Nederland, dan is het echt voorbij. We zouden nog best een paar weken willen blijven, want wat is het hier mooi! Maar duty calls, we moeten weer werken. En vooral heel snel weer gaan sparen voor een volgende roadtrip: we love it!

Van Palmer naar de Alaska Tramway en Alaska Wildlife Conservation Center

Lokale tijd 15-09-1018, 19:47

Vandaag hebben we eerst even lekker uitgeslapen waarna we nog weer een stuk zuidelijker zijn gaan rijden richting Seward. Daar zijn we met een kabelbaan de berg op geweest. Het was niet zo heel erg spectaculair, dus na wat korte klimmetjes waren we ook zo weer beneden. Zonde van het geld wat ons betreft.

Daarna zijn we naar het Wildlife Conservation Center gegaan, een soort opvangtehuis voor zieke of gewonde dieren. Zo zat er een elandjong, wiens moeder was doodgereden door een auto, een zwarte beer die als jong allemaal stekels van een stekelvarken in zijn gezicht had gekregen en hierdoor niet meer kon drinken bij zijn moeder en achtergelaten was, en twee grizzly’s waarvan de moeder was doodgeschoten door iemand die de beer in zijn achtertuin zag rommelen. Pas later zag hij de 2 jongen in de boom en heeft hij de opvang gebeld. Er was ook een bald eagle wiens vleugel eraf was geschoten terwijl schieten op adelaars bij wet verboden is. Veelal menselijke invloeden dus.

De dieren worden echter nu op gezette tijden gevoerd en zullen nooit meer terug kunnen naar de natuur. Wij vonden het wel een beetje dubbel. Aan de ene kant is het natuurlijk een nobel streven om deze dieren op te vangen, maar aan de andere kant hebben ze nu ook geen mooi leven meer. De beren was een trucje geleerd en de mensen kwamen ons inziens veel te dichtbij, waardoor de beren nerveus heen en weer aan het lopen waren terwijl mensen met hun Iphones selfies aan het maken waren. Verder geloven wij erg in “survival of the fittest”. Als je in de natuur aangereden of aangevallen wordt als dier, dan word je weer voer voor een ander beest. Zo gaat dat. Zwakkere dieren redden het gewoon niet. En ondanks dat nobele streven deze dieren een tehuis te geven, vraag ik me oprecht af hoe gelukkig een bald eagle kan zijn in een hok van 5 bij 5 meter (als het dat al was). Maar goed, een uurtje in dat park levert wel mooie plaatjes op en je hebt eens echt de kans om zo’n dier goed van dichtbij te bekijken en hoe het beweegt etc.

Het beren-vis-vang-filmpje voor degenen die geen Facebook hebben

Filmpje van de buggy-safari en het uit het water slepen

Buggy-safari naar Knik Glacier

Lokale tijd 14 september 2018, 20:22

Vandaag zijn we op buggy-safari geweest. Voor mensen die niet weten wat een buggy is: dat is een soort van 2-persoons quad. Nadat we een regenbroek, laarzen en een bandana tegen het stof hadden gekregen en onze helmen en handschoenen hadden aangedaan, waren we klaar om op pad te gaan.

We gingen door de meest onmogelijke paadjes, veel stoffig grind, veel plassen, nog meer blubber en de Knik rivier. Het was zo gaaf! Bij de Knik gletsjer stopten we en maakte Jeremiah lunch voor ons klaar : enchillada's met zalm volgens huisrecept. Heerlijk! Prima lunchplek ook met de gletsjer op de achtergrond en 20 graden en een zonnetje en een lekker briesje vanaf de gletsjer.

Omdat Jeremiah wel in de gaten had dat Edwin de buggy goed onder controle had, namen we de terugweg iets meer risico, gingen we door lastigere paadjes, door zandduinen en meer water en kreekjes. Lekker scheuren door de blubber dus.

De laatste oversteek over de rivier ging in 2 stukken (hadden we heen ook gedaan). Het eerste stuk ging prima, maar het tweede stuk kwam Jeremiah hopeloos vast te zitten achter een zandbank. Hij adviseerde ons iets rechts van hem vast naar de overkant te rijden, maar ook wij kwamen in dezelfde zandbank vast te zitten. Alle pogingen om los te komen bleken tevergeefs, dus we moesten de buggy en quad uit en tot ons middel het water in om toch nog te kijken of we los kwamen. We hadden de laarzen dus goed vol met water. We leken alleen maar dieper vast te komen, maar gelukkig kwam in de verte een tweetal heren aan die daar in een pick up truck een beetje aan het scheuren waren. Zij konden ons met een lier aan de auto uit de rivier trekken en terwijl wij ons laarzen leegden en sokken uitknepen, bracht onze gids zijn eigen quad en onze buggy veilig aan de kant. Omdat niet zeker was of onze buggy wel of geen water in de motor had gekregen, wilde onze gids hem niet meer starten. Hij belde zijn baas die de buggy in een hele dikke jeep kwam afslepen en Edwin en ik gingen in de quad verder. Gelukkig waren dat echt de laatste 10 minuutjes, dus uiteindelijk waren we keurig op tijd terug van de tour. En we hadden dus de complete beleving gehad! Het was geen moment gevaarlijk, maar het was wel een bijzondere ervaring weer!

We hebben een top-dag gehad! Alle andere quad tours die we gedaan hebben op Canarische eilanden en Cyprus zijn helemaal niets vergeleken met deze waar je echt door water en blubber en stof en over rotsen en stenen ging. Een hele gave belevenis weer!

Onze nieuwe plannen voor de laatste paar dagen

Lokale tijd 13-09-2018, 18:12 uur

Het nieuwe plan was om de 4 van Delta Junction naar Glennallen en dan weer die mooie highway 1 van Glennallen naar Anchorage te rijden. Op de weg naar Glennallen zouden we kijken of die camping waar we eerder overnacht hadden nog ATV tours deden naar de Matunaska Glacier. Helaas was deze camping al gesloten en ze deden dus ook geen tours meer. Omdat we hadden uitgeslapen, was het ook al aardig laat en belandden we uiteindelijk nog een nachtje zonder stroom en water op de staatscamping met uitzicht op de Matunaska gletsjer. Was nog wel even spannend met onze waterreserves na de 4^e nacht “droog” kamperen, maar het ging goed. Het plekje was prachtig in de herfstkleuren en we hebben als een blok geslapen! 

De volgende ochtend waren toch nog maar even gekeken of we naar de gletsjer konden met de RV en de slechte weg ernaartoe gereden. Dat wil zeggen, het eerste stuk. Want daarna stond er een groot bord en moest je $30 p.p. betalen om verder te rijden. Dat vonden we best een hoop geld voor een hele slechte weg en uiteindelijk misschien 10 minuutjes voor wat foto’s op de gletsjer. Dus hebben we dat niet meer gedaan en zijn we weer terug gereden over de enge houten-planken-brug.

Omdat hier het meeste toch al wel gesloten is voor het seizoen, hebben we besloten om terug te gaan naar Anchorage, waar nog genoeg te ondernemen is. Het plan voor de laatste 3 dagen hebben we dan ook net gemaakt en we hebben er zin in!

Vrijdag 14-9 gaan we een hele gave ATV (All Terrain Vehicle) tour doen. Deze hebben we net geboekt. De tour duurt de hele dag en we gaan in een buggy langs de Knik rivier, de Knik gletsjer, Pioneer Peak, Jim Creek, Friday Creek, Metal Creel en Lake George rijden.  Onderweg schijn je prachtige uitzichten te hebben en er is een kans om wildlife te zien. We zijn benieuwd, het wordt morgen een van de laatste mooie dagen hier, dus die pakken we even mooi mee!

Zaterdag gaan we met een kabelbaan een berg op en daarna nog even naar een wildlife opvangcentrum in de buurt.  Zondag gaan we downtown Anchorage verkennen en maken we ons langzaam op voor de terugreis op maandag.  Maar zo ver is het nog lang niet!

Jagen

Jagen is hier zoals eerder aangegeven echt “een ding”. We hebben al heel wat geweren gezien en je kunt zowat op elke hoek van de straat “guns and ammo” kopen. Gisteren spraken wij in Chena Hot Springs een mevrouw met wie wij het hadden over de hoge prijzen in de supermarkten in Alaska. Ze legde uit dat het vooral voor de verse producten zoals groente en fruit het geval was, omdat dat van ver moest komen voordat het hier in de winkels lag. Neem nou een paprika in welke kleur dan ook. 1 stuk kost zo’n $3.50 (= ongeveer EUR 3,-). Dat is best een hele hoop geld. Wij legden uit dat we het vreemd vonden dat ook vis en vlees bijvoorbeeld zo duur waren. Even voor jullie beeld: een pakje braadworstjes van 5 stuks kost hier ongeveer $10,-. “Duh” zei ze, “dat kopen wij nooit”. “Wij mogen hier gewoon op elanden en kariboes jagen en we vissen ook zelf. Dat vriezen we allemaal in en met 1 eland en zoveel vis kunnen we een hele winter doen. Groente verbouwen we zelf ook en vriezen we in. Dat is de enige manier om het nog betaalbaar te houden.”

We zien dus langs de kant van de weg ook veel borden staan die te maken hebben met “hunting”, vooral met waar het wel en niet toegestaan is. Verder zien we ontzettend veel vissers en mensen met quads en geweren. Allemaal overigens gekleed in dezelfde camouflagepakken.  Veel mensen bedruipen zichzelf dus hier nog voor een heel groot deel. Dat maakt het beeld van “allemaal gekken met geweren in USA” natuurlijk wel wat genuanceerder voor Alaska. Hoewel het mikken op diverse borden langs de weg kennelijk ook een sport op zich is, zoals onderstaand bord laat zien.

Trans-Alaska-Pipeline

In 1957 werd bij olieboringen bij de Swanson River en later in Prudhoe Bay een olieveld ontdekt. In 1975 begon men met de aanleg van een pijpleiding voor deze olie van Prudhoe Bay helemaal in het Noorden van Alaska naar Valdez helemaal in het zuiden van Alaska over vele bergen en door 500 rivieren en stroompjes. In totaal heeft dit project 8 biljoen dollar gekost. De permafrost was de grootste uitdaging voor de pijpleiding. Omdat de pijp met de erdoor stromende olie de grond altijd zou verwarmen en de grond daardoor zou wegzakken, werd de pijp op grote stelten gezet. Een buizenstelsel van 1.288km lang en 1,22m doorsnede kronkelt boven de grond door het landschap van Alaska. Een bizar gezicht. In 39 dagen stroomt de olie van Prudhoe Bay naar Valdez, dit brengt meer dan 1,2 miljoen vaten olie per dag op.  

We lazen dat de olievoorraden in de Prudhoe Bay binnen afzienbare tijd zouden zijn uitgeput. Er wordt aangenomen dat al meer dan de helft van de toegankelijke olie is gewonnen. Vanwege deze vooruitzichten en de roestschade aan de Trans-Alaska-Pipeline, is een stapsgewijze sluiting van het olieveld aangekondigd. Daardoor zal Alaska ongeveer 7 miljoen dollar per dag aan belastinginkomsten kwijtraken.

Van Chena Hot Springs naar de Kerstman naar de bush

Lokale tijd dinsdag 11-09-2018, 19:43

We hebben even niets meer gepost, waarvoor excuses. We waren even verstoken van Internet (of we moesten er zo grof voor betalen dat we vonden dat we wel even zonder konden). Maandag zijn we aangekomen in Chena Hot Springs, waar we even lekker lui in de thermale baden hebben ontspannen. Eerst gelijk bij aankomst en vervolgens na het eten nog even lekker in het donker. Heerlijk ontspannen en goed voor de spieren. We stonden mooi goedkoop op de camping daar (off-season prijs: $10,-). Na het badderen hebben we nog een paar keer gecheckt of het noorderlicht er was, maar helaas trok het helemaal dicht en zijn we uiteindelijk om een uur of 23:30 toch maar gaan slapen. En we hebben dan ook als een blok geslapen na dat warme bad. Later bleek het rond een uur of 1 toch nog zichtbaar te zijn geweest maar toen waren wij allang onder zeil.

(foto gepikt van internet)

Veel later dan gepland vertrokken we dus vanmorgen richting het huis van de Kerstman in North Pole. Zoals verwacht was dit typische Amerikaanse kitsch. Een soort van winkel met alle kerstprullaria die je maar kunt bedenken. Alles wat je in de boom kan hangen, bellen, kerststallen, kerststockings voor bij de haard, maar ook speelgoed, knuffels, truien, pyjama’s en ga zo maar even door. Het stadje North Pole zelf teert vooral op deze attractie en zelfs de lantaarnpalen waren omgetoverd tot zuurstokken. Santa zelf was vrij op maandag en dinsdag en was er alleen op woensdag tot en met zondag. En ik durf echt te zweren dat ik hem maandagavond in de Chena Hot Springs heb gezien in rood-witte zwembroek. Ok, dat laatste is niet waar, maar dat eerste kan echt wel eens waar zijn, hij leek er in ieder geval verrekte veel op. Zijn vliegende rendieren waren wel thuis en lagen lekker te snurken.  We kochten uiteraard een leuk souvenir voor thuis en lieten deze poppenkast snel achter ons. 

We wilden in Delta Junction overnachten, maar de commerciële camping was al gesloten (het seizoen is hier echt voorbij sinds deze week en mensen maken zich op voor de eerste sneeuwval) en we wilden eigenlijk wel even ons afwas- en wc-afval lozen en water bijvullen. Helaas had ook de staatscamping verderop deze mogelijkheid niet, dus reden we maar verder. Echter, in dit stuk van Alaska zijn campings redelijk schaars, dus uiteindelijk zijn we toch beland op een staatscamping en moeten we nog maar een nachtje “droog” kamperen, dat wil zeggen niet aangesloten op stroom en water. Dat zijn we echt de mooiste plekken (naast gewoon wild kamperen), vaak midden in het bos, aan een riviertje, met veel eekhoorns. We hebben een groot gedeelte van deze reis op dergelijke campings doorgebracht. Deze camping heeft echter wel een beetje achterstallig onderhoud, met kapotte campingtafels, een hele slechte weg (vergeet niet wat voor bakbeest we hebben als camper, dus die grote gaten in de weg zijn alles behalve prettig). Maar goed, we hebben lekker een worstje gebakken op het kampvuur en hebben daarna nog even lekker buiten gezeten bij het vuur, want er was weinig wind en daardoor was het nog prima te doen buiten.   

Dag 2 Denali National Park

Lokale tijd 09-09-2018, 21:28

Na een kort nachtje vanwege mogelijk Noorderlicht (niet gezien overigens), ging vanmorgen de wekker om 6:15 uur. Om 7:20 uur moesten we ons melden bij de bushalte 20 minuten lopen verderop voor de Kantishna Experience, de enige begeleide bustocht in Denali die helemaal tot het einde van de parkweg gaat (92.5 miles lang). De opstart van de bustocht was een beetje rommelig, dat paste ook wel een beetje bij de ietwat chaotische oudere dame die de bus bestuurde. Er misten lunchpakketten, er was te weinig water en ze waren de kaassticks vergeten.  Die moesten we dus nog even ophalen op de heenweg.

Toen we eenmaal onderweg waren, ging het een stuk beter. Op de ruitenwissers na, want die hadden een eigen willetje en bleven zelfs onnodig hun werk doen nadat de motor uit was. Enige oplossing bleek uiteindelijk de zekering verwijderen. We zaten lekker voorin de bus, dus voldoende beenruimte. We zagen we kariboes, elanden, een adelaar, een aantal hazen en grizzlyberen. De grizzly’s zitten in de laatste weken voor de winterslaap dus die zien er allemaal lekker mollig uit en dus waggelen ze ook een beetje. Erg grappig om te zien. Verder zagen we veel Arctic Ground Squirrels, grondeekhoorns die hier in toendragebed leven. Ook die waren zich aan het volvreten voor de winterslaap. 

Ook was Denali Mountain weer goed zichtbaar, weliswaar op de heenweg, want op de terugweg hing er weer bewolking over de bergtop. De weg zelf slingerde door het park en je had om elke bocht weer een mooi uitzicht. Onderweg maakten we diverse stops en werd er veel verteld over het park, het ontstaan ervan en het conserveren ervan voor toekomstige generaties, door zowel de chauffeuse als ook een park ranger (inclusief ranger-hoed en groen pakje).

We liepen inmiddels ruim een uur achter op schema, dus op de terugweg moesten we flink vaart maken. Dat lukte aardig door even wat harder te rijden op de slingerende weg, maar we zagen nog steeds veel wild, dus erg veel tijd hebben we niet goedgemaakt, maar we zijn in ieder geval niet verder uitgelopen. Uiteindelijk waren we rond 20:30 uur terug. Bijna 13 uur dus i.p.v. de 11-12 uur die ervoor stond : best een lang dagje dus. We waren dan ook goed kapot.

Morgen sluiten we Denali af en gaan verder naar het noorden richting Fairbanks en Chena Hotsprings. Het wordt kouder hier en ’s nachts is het tegen of net onder het vriespunt. Fairbanks schijnt volgens de geleerden de beste plek ter wereld te zijn om het noorderlicht te zien, dus we hebben de aurora borealis app geïnstalleerd om te kijken wat onze kansen zijn. We zullen zien, misschien hebben we geluk! Na Chena Hotsprings gaan we afwijken van de vooraf geplande route en gaan via een andere weg terug naar Anchorage. Wordt vervolgd.