Het laatste stuk tot aan de Arctic Ocean - we zijn er!

Vanmorgen had ik een beetje moeite met opstarten. Alles viel of ging stuk of lukte niet. Zo'n ochtend, je kent ze wel Dat was in een keer beter toen er een jonge vos langs het meer waar we stonden, kwam gehuppeld. Hij zag er niet heel erg goed uit, en zat te scheumen door het afval. Ik had even de kans om een paar foto's te maken voordat we op pad gingen. 

Eerst even tanken in Inuvik en dan het laatste stuk van 145km / ca. 2,5 uur naar Tuktoyaktuk, ook wel Tuk genoemd, dat is wat makkelijker. De weg was in het begin erg goed, maar we hadden iets te vroeg gejuicht, want daarna werd het een aaneenschakeling van wasbordjes. Niet fijn om overheen te rijden met een camper van ruim 5000kg. Maar met 25-40km/uur kom je er ook! En hopen dat er niet weer glazen sneuvelen, want we zijn al van 4 naar 2 hele glazen gegaan. Veel wild zagen we niet onderweg, behalve wat hoenders, die vaak met gevaar voor eigen leven langs de kant van de weg aan het scharrelen waren. 

In Tuk wonen zo'n 900 mensen en het is het meest Noordelijk gelegen stadje op het Canadese vasteland. Pas sinds 2017 is Tuk aangesloten op het Canadese wegennet, en is de weg doorgetrokken vanuit Inuvik.

De dame bij de VVV was heel erg vriendelijk en legde ons uit dat de camping een paar plekken met stroom en water had, maar dan ook pal aan de Noordelijke IJszee lag. Een gaaf plekje dus en dat voor 63 dollar (ca. 42 euro). Ach, na die 14 euro per nacht of gratis slapen de afgelopen nachten, kan dat best een keertje.  Daar aangekomen, merkten we meteen dat we zo noordelijk zaten. De ijzige wind sloeg ons om de oren, dus eerst maar eens even de winterjas en de muts tevoorschijn gehaald voordat we überhaupt gingen uitzoeken hoe de camper aan stroom en water moest. 

Toen we eenmaal stonden zijn we echt naar het noordelijkste puntje gelopen voor een foto van het bord dat iedereen hier op de foto zet die het tot aan Tuk gehaald heeft:

We liepen daarna even lekker door het stadje, want we hebben we afgelopen dagen veel in de auto gezeten en niet meer dan een rondje over de camping gewandeld. Even in de benen dus. We liepen even langs de supermarkt om onze door de wasbordjes gesneuvelde pot jam te vervangen en wat doekjes te halen en daarna dronken we een kop koffie bij Grandma's Kitchen. De souvenirshop was dicht, net als het restaurant (bij iemand thuis) wat de dame van de VVV ons had aangeraden. Edwin belde nog even met de dame van de VVV om te vragen of we ergens konden douchen en waar we ons afvalwater van de camper konden lozen. Douchen kon tegen betaling bij iemand thuis (we kregen het nummer) en lozen kon bij binnenkomst van Tuk. Lozen kunnen we dus morgen doen voordat we weggaan.

Terug in de camper besloten we dat, als we toch konden lozen morgen, we ook wel konden douchen in de douche van 1 meter bij 50cm in de camper. Een beetje behelpen, maar je bent daarna wel weer fris. Maar eerst heb ik nog even de camper wat schoongemaakt. Alles zit onder het stof:  het aanrecht, de bank, alle kastjes, maar ook alles wat ín de kastjes staat en ligt (van de borden en pannen tot je kleren tot je deodorant). Het is nu weer iets minder stoffig, maar aangezien we morgen weer beginnen aan de terugweg van deze 880km lange weg, denk ik dat het niet van hele lange duur is. In 3 dagen rijden we weer terug naar Dawson City om hopelijk in de herkansing de vlucht over Tombstone Territorial Park te doen. Wil dat niet vanwege het weer, dan krijgen we ons geld terug: we hebben een te strak schema om daar nog een dag extra op te wachten. Want na de Dempster Highway staat ons nog een hoop moois te wachten, in zowel Yukon als Alaska. Vanavond eten we Hollandse pot: aardappels met een kippendijtje en doperwtjes met worteltjes.