Van Quill Creek naar Chicken Alaska

Gisteren lagen we al om 20 uur in bed, we hadden geen puf meer om iets te doen. Toch een combinatie van de afgelopen heftige weken en een jetlag denk ik. We sliepen binnen no time, maar werden wakker van twee pick up trucks die nog over de onverharde weg kwamen rijden om 23 uur. Die reden gelukkig door, maar je staat toch heel erg afgelegen dus daar schrik je wel van. Zo’n eerste nacht in de camper is sowieso niet de beste. Je moet wennen aan je bed, en aan de geluiden van de camper als je je omdraait of als de wind aantrekt. Om 3 uur waren we wakker, maar gelukkig hebben we daarna nog wat hazenslaapjes gedaan tot half zes. Het dekbed is lekker warm en we hebben er beide een dus geen ellende met omdraaien haha! Om 6 uur had Edwin de koffie klaar en om kwart over zes zaten we aan het ontbijt, compleet met een lekker gekookt eitje.

Om zeven uur zijn we vertrokken, in het gouden uurtje qua licht. De bladeren aan de bomen kleuren langzaamaan geel en oranje. Er was veel laaghangende bewolking in de dalen wat een prachtig beeld gaf omdat de zon al wel de bergtoppen bescheen. En boven in de bergen waren de toppen al voorzien van een klein laagje sneeuw. Het was dan ook maar 2 graden, best frisjes, zeker vergeleken met de hittegolf in Nederland. Op sommige stukken won de zon het van de mist, op andere stukken was het een hele kleine wereld. Opeen gegeven moment zagen we links aan de kant van de weg wat bewegen in de mist en ja hoor: een enorme eland stond lekker aan de kant te grazen. Ik was daar nog niet helemaal op voorbereid qua camera enzo, dus heb ik met een half oog gekeken terwijl ik ondertussen de grote lens op de camera draaide. Snel een foto door de ruit, en dan nog even kijken of ik er nog wat beters van kon maken vanuit de geopende deur. Toen was hij echter al een stuk de berm in gegaan. Foto’s nog niet bekeken overigens. Maar wat een geweldig beest zeg! En een les geleerd voor de rest van de vakantie : grote lens altijd op de camera, want dieren lopen of vliegen weg en landschappen niet, dus dan is er tijd zat om de lens te vervangen. We zagen overigens ook nog een Amerikaanse zeearend overvliegen - ook zo’n prachtig beest!

Na Beaver Creek, waar we weer wat bereik hadden, we even contact met het thuisfront konden hebben en ik het blogje kon plaatsen terwijl Edwin een praatje maakte met de dames van de lokale VVV, werd alles anders. Allereerst werd de weg behoorlijk slecht, met gaten van soms wel 50cm doorsnede en hele stukken gravel, waar men geprobeerd had de weg wat op te lappen. Dat was de ene keer wat beter gelukt dan de andere keer : meestal was het niet zo goed gelukt helaas. Bij de grens naar de USA moesten we om onze Esta (soort visum) af te ronden, nog een foto laten maken en vingerafdrukken laten afnemen. Dat gebeurde in een pand wat er qua inrichting uit zag als een soort van museum, waar minimaal 30 jaar niets aan gebeurd was qua inrichting. Nou ja, er stonden wel computers en een camera en apparaatjes om vingerafdrukken af te nemen. Gelukkig verliep alles zonder problemen en konden we onze weg vervolgen op de gehavende weg. 

Toen we de Alaska Highway verlieten en de Taylor Highway op gingen richting Chicken werd het er niet veel beter op qua weg. Zigzaggend met lage snelheid reden we tussen de door bosbranden geteisterde zwartgeblakerde  landschappen. Het was inmiddels ook begonnen met regenen, een extra dimensie. Uitdagend, zo noemde Edwin de Taylor Highway. 

We waren dan ook blij toen we in Chicken aan kwamen: een dorpje met een souvenirwinkel, een drankwinkel, een café en een eettent, gerund door 6 man. Zoals van te voren bedacht, kocht ik er een leuke hoodie en Edwin een pet. We aten een stukje huisgemaakte ‘pie’ en liepen een rondje Chicken voordat we ons installeerden op de Gold Camp camping, waar we vannacht slapen tussen alle jagers die met hun quads vandaag de bossen in geweest zijn. 

 

We hebben stroom en een beetje wifi dus alles weet even opladen voordat we morgen de Top of the World Highway gaan rijden. Tussen 16-18 uur hebben we nog heel even een dutje gedaan, want de zigzaggende reis had er aardig ingehakt en ik geloof zelfs dat ik wat last had van wagenziekte, want toen ik in bed lag leek alles nog een beetje te bewegen.

Inmiddels ligt er een stukje vlees op de BBQ en zitten we buiten wat zuurstof te happen. Net kwam al even een eekhoorn met een hoop bombarie kijken of er voor hem ook wat te eten was. Niet dus. We hopen dat we vannacht een goede nacht maken en dat de weg morgen wat beter is.