Van Chicken Alaska via de Top of the World Highway naar Dawson City

Vannacht hebben we bijna 10 uur geslapen, ik hoop dat we er nu een beetje door zijn. Het gezoem van de generator van de camping zorgde ervoor dat we snel in slaap vielen. Vanmorgen werden we wakker van de regen op het dak van de camper. Ik had koffiedienst dus Edwin kon lekker blijven liggen. Koffie maken doen we hier op de camping-manier: een thermoskan met een filter erboven, water koken en op de koffie gieten. Ouderwets, maar werkt prima. Edwin bakte eieren dus we hadden een lekker stevig ontbijt, om 06:30 uur.  De aanhoudende regen zorgde ervoor dat we nog even bleven plakken, in de hoop dat het iets zou opklaren. Regen in de bergen wordt per slot van rekening al snel sneeuw. Dus namen we een lekker douche, met de gewisselde quarters. Een beetje spartaans was de douche wel, maar ik weet zeker dat alles schoon is geworden van de harde straal – allemachtig! We hebben hier wifi maar het lukt nog niet echt om de laptop eraan te krijgen. Dus besluit ik het blogje van gisteren op mijn telefoon over te typen : alles voor de volgers!

Het is hier op de camping druk met jagers, die met van die mega bus-campers, met een aanhanger met buggy’s en quads erop overnachten om er de volgende dag weer vroeg op uit te gaan voor de jacht. Zo anders dan bij ons in Nederland!

Edwin kocht toch nog even een T-shirt van Chicken waar de originele naam van het dorp op staat: ptarmigan, een Alpensneeuwhoen die we overigens veelvuldig hebben zien vliegen. Omdat de naam niet fatsoenlijk uit te spreken was, hebben ze er maar Chicken van gemaakt, zo gaat het verhaal. Ptarmigan staat dus ook onder de afbeelding van het beest doorgestreept en Chicken eronder.

Door naar de Top of the World Highway, hopend dat de weg wat beter was. Gelukkig was dat het geval: weliswaar een gravel/kleiweg maar geen grote gaten in de weg. Wel regen en mist, maar dat maakte het ook wel weer mysterieus. 

Ergens op de Top of the World Highway zat de grensovergang van USA naar Canada. Inmiddels was de regen overgegaan op natte sneeuw en kwam een bobo genaamd McKenneth ons ondervragen over onze plannen : waar we vandaan kwamen, waar we naartoe gingen, of we hout bij ons hadden vanuit USA en Canada in brachten, en ga zo maar door. Hoewel meneer McKenneth heel streng leek, mochten we wel gewoon doorrijden en wees hij ons nog even op het "welkom in Yukon" bord, waar een mooie foto op stond van de Top of the World Highway bij mooi weer. "Dan weet je hoe dat eruit ziet, want je ziet nu helemaal niets." Grapjas. 

Ergens tijdens de laatste miles werd de weg wel heel erg glibberig door de aanhoudende regen. We voelden de camper, die behoorlijk zwaar is (5.216kg), onder ons schuiven. Dus even gestopt en de 4x4 aangezet. Dat ging wat beter, maar we hebben wel rustig aan gedaan. Uiteindelijk was de weg gelukkig weer geasfalteerd en kon de 4x4 stand  weer uit. We kwamen aan bij de ferry over de Yukon River, die ons naar Dawson City zou brengen. Gratis overigens, want het was de doorgaande weg en er is geen andere optie. Daar moesten we even op onze beurt wachten want de ferry kon 4 auto's en 2 campers aan en de eerste keer dus alleen maar een dikke truck met oplegger. 

Daarna kwamen we vrij snel aan in Dawson City, waar de tijd stil gestaan lijkt te hebben, en alles nog een beetje de sfeer proeft van het goudzoeken. Geheel in stijl verblijven we op de Gold Rush Campground, waar we vrijwel direct aan de praat raakten met 2 gepensioneerde stellen uit Arkansas, die ons meteen een biertje aanboden. We raakten gezellig aan de praat met ze over reizen, het leven en de presidentsverkiezingen. Even later kwam er een stel aan waar de vrouw als twee druppels water leek op de vrouw die in de film Misery van Stephen King haar schrijversheld toetakelde. Onze nieuwe Amerikaanse vrienden waren het daarmee eens, dus de deur gaat zeker op slot vanavond haha!

De camper ziet er inmiddels ook niet meet wit uit, maar dat zal de komende dagen niet beter worden ben ik bang :

Aansluitend hebben we even lekker wat gegeten in "de stad" want we hadden geen zin meer om zelf te koken, het was eigenlijk al laat. Edwin at een lekkere burger met alles erop en eraan en ik at een prima visje. Vanmiddag heb ik nog even gebeld met het kantoor van de excursie waar we morgen de vlucht over Tombstone geboekt hebben. Hoewel het aannemelijk is dat we vanaf het vliegveld vertrekken, stond er ergens in de papieren ook een andere bestemming dus we zijn niet helemaal zeker. Maar het is vandaag labour day, dus het kantoor is gesloten en ik heb een bericht achtergelaten. Gelukkig is de vlucht pas om 11 uur morgenvroeg. Dus morgenvroeg even lekker douchen (kan hier nog) en even alles legen en vullen, zodat we klaar zijn voor de Dempster.

Ik hoop dat we morgen ook nog even uitgevogeld krijgen waarom onze kachel niet naar behoren werkt, want het is in de avond best frisjes.  

Voor onze volgens : ik verwacht na vandaag minimaal 2 dagen niets te kunnen plaatsen omdat we geen bereik hebben. Ik hoop in Eagle Plains weer wat bereik te hebben, maar in het slechtste geval liggen we er 6 dagen uit. Geen paniek dan dus!