Aangekomen op Sicilië

Nou wat een dag gisteren! Mooi op tijd waren we op Eindhoven AirPort waar we door de hoosbuien iets vertraging hadden en waar Coert dus in zat op de terugweg naar huis. Met leuk gezelschap naast ons in het vliegtuig en mijn nieuw aangeschafte koptelefoon was de vlucht zo voorbij en kwamen we aan op Catania AirPort. Het eerste wat ons opviel was de enorme hoeveelheid koffers bij de lost & found die overigens dicht was. Het tweede wat ons opviel was dat op ‘onze’ bagageband nog 3 koffers van een eerdere vlucht ronddraaiden. Maar goed, daar kwamen dan ook de koffers van onze vlucht. Die van iedereen behalve de 2e koffer van ons. Die tweede koffer die we de dag ervoor nog bij hadden geboekt vanwege inpakstress. Alle loketten waren echter dicht en niemand met een geel hesje wilde ons helpen. Ondertussen zat de taxichauffeur te appen waar we bleven. Dus ik door de deur om de chauffeur te vertellen wat er aan de hand was en Edwin op jacht naar de missende koffer. Zonder succes : morgen maar naar de lost & found. Totdat Edwin ineens onze koffer ziet gaan over de band met de 3 andere koffers die al voor onze vlucht op de bagageband lagen. Maar probeer dan maar eens mensen te mobiliseren om die te gaan geven want de deur konden we niet meer door. Wat een gedoe. Uiteindelijk maar de moed opgegeven en knorrig de taxi in bij de chauffeur die begrijpelijkerwijze ook not amused was. Rond 02 uur waren we in het hotel waar we als een blok in slaap vielen. In de ochtend appte de eigenaar van de b&b hoe laat we de taxi wilden en na wat over en weer geapp bleek dat we geen ontbijt hadden ondanks wat in onze papieren stond. Dus hup met de taxi naar het vliegveld. Een ervaring op zich met luid getoeter en gescheld zoals het hier in Zuid-Europa gaat. 

Op naar de lost & found die om 9 uur open zou gaan. Helaas, om half 10 nog een gesloten loket en een boze toerist voor mij in de rij. Nadat een Italiaan zich ermee bemoeide kwam een ongeïnteresseerde schreeuwende vrouw om de rij weg te werken. We moesten ons maar melden in een steegje naast het vliegveld bij de personeelsingang. Daar waren ze ook niet vriendelijk. We moesten stoppen en wachten en Edwin moest weg want het had geen zin met z’n tweeën met een koffer en 2 handbagage te wachten. Nam veel te veel ruimte in beslag. Na ca 20 minuten buiten wachten mocht ik samen met nog 2 mensen naar binnen. Daar vonden we eindelijk een vriendelijke dame met empathie en binnen 5 minuten zat ik met Edwin en alle bagage aan de koffie. Gelukkig hebben we opvallende koffers.

Door naar de autoverhuur. Ook dat was bijzonder. Duurde lang en kostte voor een 2e bestuurder meer dan in onze papieren stond. Ga ik thuis wel uitvechten. Maar goed, dit is de rol die Edwin altijd op zich neemt op vakantie : de autoruit. Beetje lullen en geintje maken en hup een gratis upgrade naar een MG - ZS met een open dakje , iets groter dan een Clio. 

Het was 3 uurtjes rijden naar de 1e locatie: een prachtig plekje met super uitzicht. 

Vanmiddag hebben we niet veel meer gedaan dan lekker relaxen bij het zwembad met een koude versnapering. Vanavond lekker in de historische stad wat eten en morgen een dagtrip met de boot naar Vulcano en Lipari. Dan weer een nieuw verslag!