Vandaag kwamen we een beetje langzaam op gang. Uiteindelijk besloten we toch wat te gaan ondernemen en kozen we voor de Cascate del Mulino. Twee uur rijden vanaf hier, op zich niet zo erg. Echter, dat bleek nog een hele opgave. We zijn aan de ene kant de berg op gegaan, en moesten er nu aan de andere kant af. Deze weg bleek veel haarspeldbochten te bevatten, maar daarnaast ook veel gaten te bevatten en ook het wegdek zelf was nogal scheef. Kortom : een soort achtbaan. We gingen alleen niet over de kop, maar verder is de vergelijking niet eens zo slecht. Met andere woorden: binnen 20 minuten was ik kotsmisselijk. Maar we hebben eerder met dit bijltje gehakt (hoewel jaren geleden), dus even gestopt voor wat frisse lucht en daarna de ramen open en wat gas teruggenomen. Na een paar power napjes werd ook de weg wat minder slingerend na een uurtje en daarmee verdween ook de wagenziekte als sneeuw voor de zon. Dat was ook letterlijk het geval, want de zon brak goed door: 24 graden is een prima temperatuur voor een bezoekje aan thermale baden in de buitenlucht. Eenmaal aangekomen bij de baden, bleek het best druk op de (gratis) parkeerplaats bij de (gratis) baden. Bizar, bij ons was zoiets allang commercieel uitgebuit. Die drukte, daar waren we gezien de Coronamaatregelen niet zo blij mee, maar eenmaal aangekomen bij de baden bleek het prima mogelijk om 1 meter afstand te houden (hier is het 1m i.p.v. 1,5m) en waar dat niet kon, werden mondkapjes gedragen. Wij kozen ervoor om niet in het drukke stuk bij de oude molen waar de bron ontspringt te gaan zitten: daar is het water natuurlijk het warmst en dus zijn daar de meeste mensen. Een stukje verderop was het heel rustig en was het water nog steeds een prima temperatuurtje.
Op de terugweg hebben we maar een andere route gekozen om weer aan de juiste kant de heuvel op te gaan. Dat bleek een gouden greep, want onderweg kwamen we dwars door de graanvelden van Toscane heen, met haar mooie vergezichten. En eerlijk is eerlijk, zoals Daniël Lohues al zei "het mooiste is het hier met een blauwe lucht". Ookal zei hij dat over Drenthe, dit geldt natuurlijk ook voor Toscane en is eigenlijk niet alles mooier met een blauwe lucht? Ook kwamen we dwars door oude dorpjes waar bejaarde mensen met wandelstokken de dag doornamen in het laatste zonnetje op een oud gemetseld muurtje. En door bossen waar een ree net na de bocht de weg over stak en waar we dus vol voor in de remmen moesten. Tevens kwamen we tussen de wijngaarden en velden met olijfbomen door, prachtig!
In Fabro, met mondkapje op, nog even snel wat boodschappen gedaan en toen weer de "goede" kant de heuvel op gereden en net voor zonsondergang reden we weer het terrein van de Agriturismo op, waar de kittens ons weer opwachtten en we eindelijk die vieze zwavellucht van ons konden af wassen. Aansluitend nog even gegeten bij een restaurantje 10 minuutjes verderop, waar een marter nog ons pad kruiste. Al met al een prima dagje. Nu nog even een lekker wijntje en morgen vroeg uit de veren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten